Na początku XV wieku wiedza Europejczyków o świecie poza ich własnym kontynentem była ograniczona i opierała się w dużej mierze na kartografii Ptolemeusza, greckiego polimata, który zmarł 13 wieków wcześniej, około 168 roku n.e. Jednak w ciągu nieco ponad stulecia europejskie horyzonty znacznie się rozszerzyły, gdy ich żeglarze wypłynęli, otwierając nowe szlaki morskie do Indii i na wschód oraz odkrywając kontynent amerykański.
Pierwsze wyprawy
Portugalczycy byli pionierami w wyprawach na morzu, koncentrując się najpierw na południowych rejsach wzdłuż afrykańskiego wybrzeża. W 1486 roku Diogo Cao zbadał rzekę Kongo, zanim po raz ostatni dotarł na ląd w Cape Cross na terenie dzisiejszej Namibii. Dwa lata później Bartolomeu Dias okrążył Przylądek Dobrej Nadziei i wpłynął na Ocean Indyjski, podczas gdy w 1498 roku Vasco da Gama przepłynął Ocean Indyjski do Calicut w południowych Indiach.
Bodźcem do tych wypraw była w dużej mierze chęć znalezienia drogi morskiej do źródeł lukratywnego handlu przyprawami we wschodniej Azji. Nie chcąc dać się prześcignąć swoim portugalskim rywalom, Hiszpanie szukali alternatywnej, zachodniej trasy do Azji i w 1491 roku urodzony w Genui Krzysztof Kolumb był w stanie przekonać królową Izabellę Kastylijską do poparcia podróży przez Atlantyk.
Ameryka
Kolumb wypłynął w sierpniu 1492 z trzema statkami. Przyjął obliczenie Ptolemeusza co do wielkości świata, więc kiedy zobaczył ląd, wierzył, że jest to Azja Wschodnia, a nie nowy kontynent gotowy do ekspansji.
Nawet kolejne trzy podróże nie zachwiały tym przekonaniem. Dalsze poszukiwania nastąpiły szybko; w ciągu pięciu lat, w 1497 roku, John Cabot wypłynął na wody Ameryki Północnej u wybrzeży Nowej Fundlandii, a podróż Jacquesa Cartiera w 1534 roku zabrała Francuzów do Zatoki Świętego Wawrzyńca. W międzyczasie Portugalczycy zaczęli zajmować własny obszar obu Ameryk po odkryciu brazylijskiego wybrzeża przez Alvaresa Cabrala w 1500 roku.
Pierwsze opłynięcie
Pokusa szlaków handlowych do Azji nadal motywowała europejskich monarchów i finansowanych przez nich marynarzy. W 1519 roku portugalski odkrywca Ferdynand Magellan wyruszył w rejs na Wyspy Korzenne (Moluki w Indonezji). Zmarł w 1521 r., a jego zastępca zakończył podróż; on i jego załoga byli pierwszymi Europejczykami, którzy opłynęli świat.
Amerykanie
Wkrótce po wylądowaniu Kolumba na Amerykach w 1492 r. nowe hiszpańskie wyprawy zajęły szereg wysp karaibskich i obaliły imperium Azteków w Meksyku oraz inkaskich władców Peru. Autorytet Hiszpanii w Nowym Świecie został wkrótce zakwestionowany przez inne kraje europejskie, w szczególności Francję i Anglię, które zapewniły sobie duże terytoria w Ameryce Północnej oraz Portugalię, która przejęła kontrolę nad Brazylią.
Kolumb ląduje w Ameryce
KARAIBY 11 PAŹDZIERNIK 1492
W 1491 roku Krzysztof Kolumb, po ośmioletnich poszukiwaniach sponsora, zdobył poparcie królowej Izabeli Kastylijskiej na podróż do wschodniej Azji,. 3 sierpnia następnego roku wypłynął z hiszpańskiego portu Palos w małej flotylli złożonej z Santa Maria, Pinta i Nina.
San Salvador
Po żmudnej podróży, 11 października, jeden z ludzi Kolumba w końcu dostrzegł ląd. Kolumb nazwał wyspę – której dokładna lokalizacja jest teraz niepewna – San Salvador. Nazywał miejscowych tubylców Indianami w przekonaniu, że dotarł do wybrzeży Azji. Trzy dni po dotarciu do San Salvador Kolumb wyruszył w dalszą drogę, popłynął na Kubę, a następnie na Hispaniola, gdzie założył małą kolonię, prekursora ogromnej hiszpańskiej osady, która miała nadejść.
Krzysztof Kolumb wylądował w Ameryce po pięciu tygodniach na morzu. Błędnie obliczył, że Azja leży zaledwie 4500 km na zachód od Europy.
Hiszpania podbija Meksyk
MEKSYK 1519-1521
Gdy Hiszpanie osiedlili się na Karaibach, poznali bogatą kulturę Azteków na kontynencie meksykańskim. W lutym 1519 roku konkwistador Hernan Cortes wypłynął z Hawany na Kubie, aby go znaleźć. Przedarł się przez półwysep Jukatan, 16 sierpnia ruszył w głąb lądu z 15 jeźdźcami i piechotą z około 400 osób. Zdobył miejscowych sojuszników w Tlaxcala, zaciekłych wrogów Azteków.
Zdobycie Tenochtitlan
W listopadzie 1519 roku Cortes dotarł do Tenochtitlan, stolicy Azteków, gdzie władca Montezuma serdecznie przyjął Hiszpanów. Ale Cortes wkrótce kazał umieścić Montezumę w areszcie domowym, a kiedy Hiszpanie zmasakrowali wielu azteckich szlachciców, Tenochtitlan pogrążył się w chaosie. Montezuma został zabity przez swoich ludzi, podczas gdy Hiszpanie wywalczyli sobie drogę w walce wręcz z miasta. Niezrażony, wiosną 1521 roku, Cortes wrócił ze świeżymi posiłkami, aby rozpocząć nowe oblężenie Tenochtitlan. Zakończyło się to w sierpniu tego samego roku wraz ze schwytaniem nowego władcy Azteków, Cuahtemocema i całkowitym rozpadem imperium Azteków.
Hiszpania podbija Peru
PERU 1527-1572
W 1527 r. mała hiszpańska wyprawa w poszukiwaniu bogatej krainy Biru (Peru), prowadzona przez Francisco Pizarro, wylądowała w Tumbes, przyczółku imperium Inków. Pizarro powrócił w 1531 r. ze 180 mężczyznami. Znalazł Inków odzyskujących siły po wojnie domowej, co pozwoliło mu swobodnie przekroczyć Andy i dotrzeć do Cajamarca, gdzie obozował przywódca Inków Atahualpa.
Upadek imperium Inków
Wabiąc władcę Inków na spotkanie, Pizarro wziął go jako zakładnika, a następnie, w lipcu 1533 roku, stracił go. Hiszpanie maszerowali na stolicę Cuzco, którą zajęli w listopadzie. Prestiż szlachty Inków został poważnie zniszczony przez ich niepowodzenie w ochronie Atahualpy, i napotkali oni niewielką spójną opozycję. Jednak w 1536 roku Manco Capac, ustanowiony jako marionetkowy władca, rozpoczął bunt. Chociaż Hiszpanie wkrótce odbili Cuzco od rebeliantów, opór Inków trwał na obrzeżach Peru do 1572 roku, kiedy upadła ich ostatnia twierdza Vilcamaba, a Titu Cusi, ostatni władca Inków, został stracony.
ATAHUALPA
Mając kontrolę nad armią cesarską w Quito, Atahualpa był w stanie zatriumfować nad swoim bratem Huascarem i przejąć władzę nad królestwem Inków w 1532 roku, kończąc wojnę domową w Peru. Do czasu tego zwycięstwa przybyli Hiszpanie; stracili Atahualpę w 1533 roku.