Początek europejskie kolonizacji w Ameryce

Hiszpanie stanęli w obliczu poważnych problemów związanych z zarządzaniem ich rozległymi terytoriami w obu Amerykach, ponieważ one znajdowali się daleko od samej Hiszpanii. Od 1523 r. utworzono formalny organ, Radę Indii, który miał formułować politykę dla nowych kolonii. Niestety, bardzo niewielu jej członków miało rzeczywiste doświadczenie rządzenia w Ameryce, a duże  odległości uniemożliwiały szybkie reakcji rządu.

Srebro Nowego Światu


Później w XVI wieku centralny rząd Hiszpanii zastąpili przedstawicieli korony w obu Amerykach – gubernatorzy lub generałowie – tak zwany system wicekrólestw (prowincji). Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii nadzorowało terytoria na północ od Panamy, a Peru sprawowało władzę nad ziemiami na południu.

Rdzenni Amerykanie w hiszpańskich koloniach cierpieli z powodu systemu encomienda, który uczynił ich osobistym „majątkiem” hiszpańskich właścicieli ziemskich. Obowiązek płacenia przez tubylców ciągle rosnącej daniny, przy jednoczesnym zmniejszaniu się populacji, powodowały wielkie trudności. Prawdziwe bogactwo ekonomiczne Imperium hiszpańskiego pochodziło jednak z ogromnej ilości rudy srebra odkrytej w Boliwii w 1545 roku, która przyniosła ogromne dochody. Do 1660 roku około 16 000 ton metalu zostało wysłanych do Sewilli, co pozwoliło Filipowi II Hiszpanii i jego następcom na przeprowadzenie serii długich (i kosztownych) wojen.

Wyzwania dla hiszpańskiej władzy


Hiszpańska kontrola nad Ameryką nigdy nie była pełna. We wschodniej Ameryce Południowej Hiszpania konkurowała z osadami portugalskimi (a później holenderskimi) w Brazylii; a na Karaibach różne wyspy zostały zajęte przez Francuzów i Anglików. W Ameryce Północnej, gdzie hiszpańska kontrola rozciągnęła się na Florydę i Kalifornię, rosnąca potęga Francji i Anglii położyła ostateczny kres nadziejom całkowicie hiszpańskiej Ameryki.

Europejskie kolonie w Ameryce Północnej

AMERYKA PÓŁNOCNA 1584-1724


Chociaż Hiszpanie mieli bazy na Florydzie, aby chronić swoje srebrne floty, to Anglicy jako pierwsi próbowali skolonizować wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej. W 1584 r. angielski poszukiwacz przygód, Sir Walter Raleigh, wysłał flotę, aby założyć osadę na wyspie Roanoke w Wirginii, ale kolonia zniknęła w 1590 r. Po angielskiej klęsce hiszpańskiej Armady w 1588 r. na Północnym Atlantyku Anglicy podjęli nowe próby kolonizacji Ameryki Północnej.

Panowanie angielskie i jego konkurenci


W 1607 Virginia Company of London założyła kolonię w Jamestown. W 1620 roku Anglicy założyli kolejną osadę w New Plymouth w Massachussetts, na czele której stała grupa purytanów – dysydentów religijnych – którzy przypłynęli do Nowego Świata na statku Mayflower. Od tych drobnych kroków angielska kontrola rozprzestrzeniła się po wschodnim wybrzeżu, z koloniami założonymi w Maryland w 1634 r., Rhode Island w 1636 r. i Pensylwanii (nazwanej na cześć jej założyciela Williama Penna) w 1681 r. Dalej na południe, korona angielska odgrywała bardziej bezpośrednią rolę , w tym założenie kolonii w Karolinach w 1663 roku.

Inni Europejczycy przyłączyli się do tego starcia. Holenderska Kompania Zachodnioindyjska założyła Fort Orange (obecnie Albany) nad rzeką Hudson w 1623 r. a Szwecja założyła kolonię w Delaware 1638 r. Ostatecznie zostali one zmiecione przez potężniejszych Anglików, którzy przez 1724 kontrolowali wschodnie wybrzeże od Nowej Anglii po Georgię. Tylko we współczesnej Kanadzie na północy Anglikom rzucili wyzwanie francuscy koloniści. Francuzi założyli Quebec w 1608 r., a do 1712 r. kontrolowali rozległy obszar od wschodniej Kanady po Góry Skaliste i rozciągający się na południe aż do Luizjany.

Dodaj komentarz