Przez cały IX wiek grupy tureckojęzycznych nomadów migrowały na zachód z Azji Środkowej. W X wieku dotarli do Persji, gdzie wielu z nich służyło w armiach muzułmańskich i przeszło na islam.
Pierwsi Seldżukowie
Jedna grupa, Seldżukowie, dowodzeni przez Tugrula Bega, początkowo służyła emirom Kara-Chanidów z Buchary w Persji, ale stała się tak potężna, że w 1038 r. Tugrul ogłosił się sułtanem w mieście Niszapur w północno-wschodnim Iranie. Stąd jego armie ruszyły na zachód. W 1055 r. Tugrul zaangażował się w walkę o władzę między Abbasydami, kalifem Al Qa’im a jego egipskim rywalem z dynastii Fatymidów, który zajął Bagdad.
Tugrul wziął Bagdad Abbasydów w 1060 roku, następca Tugrula, Alp Arslan, podbił Gruzję i Armenię w 1064 roku, a w 1071 pokonał cesarza bizantyjskiego Romana IV, co doprowadziło do tureckiej okupacji większości centralnej Anatolii (we współczesnej Turcji). Administracyjne reformy perskiego urzędnika Alp Arslana, Nizama al-Mulka, wsparły wojskowe zwycięstwa sułtana i ugruntowały stabilność Seldżuków.
Upadek Seldżuków
Syn Alp Arslana, Malik Shah I (rządził w latach 1072-1092) skonsolidował rządy Seldżuków w Anatolii, ale bunt jego kuzyna Sulejmana w 1086 roku doprowadził do przejęcia władzy przez rywala Seldżucków – Sułtanatu Rumu, który kontrolował większość zachodniej części dawnej domeny Alp Arslan.
W XII wieku Seldżukowie Malika Szacha rozpadli się; naciski Mongołów na początku XIII wieku i rywalizacja z bardziej energicznymi emiratami muzułmańskimi doprowadziły do upadku Sułtanatu Rumu, który po 1306 roku zniknął całkowicie.
ALP ARSLAN
Początkowo jako gubernator seldżucki, Alp Arslan objął sułtanat w 1064 r. Jego pierwsza inwazja na Cesarstwo Bizantyjskie w 1068 r. nie powiodła się, ale po zwycięstwie nad Bizantyjczykami w 1071 r. Anatolia zawsze pozostawała okupowana przez Turcję.
Powstanie Osmanów
TURCJA 2 POŁOWA XIII WIEKU-1481
W XII wieku tureccy Seldżukowie zdominowali Anatolię, ale ich wpływy osłabły w XIII wieku, a rywalizujące ze sobą tureckie grupy walczyli o władzę. Wśród nich była mała grupa prowadzona przez Osmana, od którego nazwano imperium osmańskie.
Grupa Osmana wykorzystała strategiczne położenie na wschodzie od Konstantynopola (obecnie Istambuł), aby zabezpieczyć posiadanie wielu bizantyjskich miast w zachodniej Anatolii. To zapewniło im zasoby do dalszej ekspansji.
Pierwsi sułtani
Syn Osmana, Orhan (panował w latach 1324-1362), zajął główne miasto Prusa (Bursa) i zrobił go swoją stolicą, wyznaczając faktyczne ustanowienie imperium osmańskiego. Pod koniec lat trzydziestych XIII wieku Bizantyńczycy byli ograniczeni do zaledwie kilku osad w pobliżu Konstantynopola. W 1352 roku, wspomagany przez cesarza bizantyjskiego Jana VI Kantakuzena, który toczył wojnę domową ze swoim rywalem Janem V Paleologem, Orhan wkroczył do Europy, aby zająć Gallipoli. Z tego przyczółka Osmanowie rozprzestrzenili się po wschodniej Tracji i na Bałkanach. Murad I (panował w latach 1362-1389), także rozszerzał osmańskie ziemie we wschodniej Anatolii, zdobył w 1369 r. wielkie miasto Adrianopol (Edirne) w Tracji, które następnie stało się stolicą osmańską.
Upadek
Turcy zaczęli wywierać presję na inne chrześcijańskie regiony Bałkanów, zdobywając Sofię (w Bułgarii) w 1385 roku i niszcząc armię księcia Serbii Lazara w 1389 roku. Upadek Konstantynopola wydawał się tylko kwestią czasu, ale w 1402 roku Tamerlan mongolski rozbił armię osmańską. Emiraty tureckie, które Turcy podbili w poprzednim stuleciu, oderwały się, a odzyskanie pozycji osmańskiej w Anatolii i na Bałkanach zajęło 50 lat pod rządami Mehmeta I (panował w latach 1413-1421) i Murada II (panował w latach 1421-1451).
MEHMET II
Znany jako „zdobywca”, Mehmet II (panował w latach 1451–1481) był sułtanem osmańskim, który w 1453 r. ostatecznie zajął bizantyjską stolicę Konstantynopol. Po skonstruowaniu szeregu fortec, które miały dławić linie komunikacyjne miasta, wczesną wiosną rozpoczął oblężenie, używając armat do bicia murów miejskich. W 1456 nie udało mu się powtórzyć sukcesu pod Belgradem, podbił Serbię (1458), Bośnię (1463), większość Albanii (1478).