Późna wiosna i jesień (722-481 p.n.e.) oraz era Walczących Państw (481-222 p.n.e.) w Chinach naznaczone były chaosem politycznym oraz zmianami społecznymi i gospodarczymi. Dynastia Zhou (Chou) była bezsilna i zepchnięta na margines, gdy potężni lordowie rywalizowali o całkowitą kontrolę. Wojny stawały się coraz częstsze i brutalniejsze. Był to również wspaniały wiek filozofii chińskiej; wszystkie klasyczne chińskie systemy filozoficzne zostały opracowane w tym czasie. Rozważni mężczyźni, wielu z nich administratorzy ze względu na swoje wykształcenie, byli zaniepokojeni chaosem i szukali odpowiedzi. Stworzyli szerokie spektrum idei, od konkretnych do najbardziej abstrakcyjnych i od praktycznych do czysto teoretycznych. Ogromna różnorodność myśli dała początek terminowi „Stu szkół filozofii”, zwanych także „Sto szkołami myśli”.
Istnieje uderzająca paralela między tym okresem w historii Chin a złotym wiekiem klasycznej filozofii greckiej, który miał miejsce mniej więcej w tym samym czasie. Wiele państw Chin przypominało greckie miasta-państwa, choć na większą skalę. W każdym przypadku ludzie z różnych państw uznawali swoje wspólne dziedzictwo kulturowe i walczyli ze sobą, pragnąc jedności. Ponieważ jedność polityczna wymykała się zarówno Chińczykom, jak i Grekom, wykształceni mężczyźni debatowali między sobą, aby znaleźć rozwiązania polityczne i odpowiedzi moralne. Były też uderzające różnice. Grecy opracowali koncepcję demokracji, podczas gdy żaden Chińczyk nie kwestionował prawa monarchy do rządzenia wszystkim pod niebem, nawet gdy starali się odkryć zasady autorytetu moralnego, które mogłyby zjednoczyć ich narody pod idealnym rządem.
W Chinach szkoły filozoficzne można podzielić na kilka szerokich kategorii. Najważniejszą z nich, której nazwa stała się nierozerwalnie związana z cywilizacją chińską, był konfucjanizm, szkoła filozofii moralnej zapoczątkowana przez Konfucjusza. Jego celem była poprawa rządu i społeczeństwa poprzez studiowanie historii i zachęcanie ludzi o wyższej moralności do służby w rządzie. Inny nazwano taoizmem; reprezentował bunt wobec ograniczeń dekadenckiego społeczeństwa, kładąc nacisk na prostotę, dystans i zadowolenie z siebie. Szkoła o nazwie motizm (lub moizm) nauczała uniwersalnej miłości, utylitaryzmu i potępiała ofensywne wojny. Ostatnią z głównych szkół był legalizm. Nie była to ściśle filozofia, ale nauczała ideału wszechmocnego suwerennego państwa rządzonego surowymi i bezstronnymi prawami. Celem Legalistów było zwycięstwo w wojnie.
Były inne grupy, które nie zajmowały się zasadami moralnymi. Człowiek o imieniu Sun Zi (Sun Tzu) był autorem książki Bingfa (Ping-fa), czyli Sztuka Wojny, czyli analizy wojny totalnej we wszystkich jej aspektach. Inne szkoły kładły nacisk na retorykę i uczyły sztuki przekonywania, ważnej umiejętności dyplomatów w stosunkach międzypaństwowych. Jeszcze inni uczyli logiki i dialektyki, która nie miała praktycznego zastosowania. Era Stu Szkół dobiegła końca w 221 r. p.n.e. kiedy państwo o nazwie Qin (Ch’in), stosując w swoim rządzie legalizm, pokonało wszystkie inne państwa, zjednoczyło Chiny i zabroniło wszelkich debat filozoficznych.