Miasto Kartagina w Afryce Północnej (dzisiejsza Tunezja) było stolicą imperium Kartaginy, które kontrolowało części Morza Śródziemnego od VII wieku p.n.e. aż do zniszczenia w 146 roku p.n.e. Zgodnie z tradycją miasto założone przez królową Dydę z Tyru, fenickiego miasta w dzisiejszym Libanie. Według tej legendy, po splądrowaniu Troi przez Greków, Eneasz uciekł morzem i rozbił się w Kartaginie. Zakochała się w nim królowa Dydona, ale jego przeznaczeniem było założenie Rzymu. Historycy rzymscy podają różne daty powstania Kartaginy. Timaeus pisze o ok. 814 p.n.e., Apion podaje 751 p.n.e. Najwcześniejsze znane grobowce pochodzą z lat 725-700 p.n.e.
Kartagina została założona dla handlu, co przyniosło wielkie bogactwo i pomogło jej zdominować części Afryki Północnej oraz środkowej i wschodniej części Morza Śródziemnego. Metale z Afryki Północnej były wymieniane na wino, tkaniny i ceramikę. W VI wieku p.n.e. była rządzona przez arystokratyczną oligarchię poprzez senat.
Handel kartagiński na Sycylii i we Włoszech doprowadził do starć z Grekami i Etruskami. Kartagina zajęła wyspę Ibizę u wybrzeży Morza Śródziemnego Iberii w 591 roku p.n.e. oraz w roku 540 p.n.e. podbiła Sardynię.
Miasto leżało na półwyspie w zatoce Tunisu. Grecki historyk Appian odnotował, że miało trzy rzędy ścian, każda miała na 15 m wysokości 10 m szerokości, z populacją 24 000 ludzi i stajniami dla 4000 koni i 300 słoni. Kartagina miała dwa wielkie porty między półwyspem a lądem. U ujścia portu można było podnieść duże żelazne łańcuchy jako ochronę przed atakami. Statki przypływały ze wszystkich części Morza Śródziemnego i atlantyckich wybrzeży Afryki, Hiszpanii, Francji i Wielkiej Brytanii. Handlowali tyryjskim purpurowym barwnikiem, tyryjskim błękitem królewskim i barwionymi tkaninami, cyną na brąz, srebrem, złotem, drewnem, winem, suknem, ceramiką, dywanami, biżuterią, lampami i innymi towarami. Za tym portem znajdował się port wojskowy. Wejście było wąskie z wysoką wieżą strażniczą z widokiem na porty i morze. Grecki pisarz Appian poinformował, że może pomieścić 220 statków.
W 265 roku p.n.e. wybuchła pierwsza wojna punicka z Rzymem z powodu sporów na Sycylii dotyczących kontroli nad miastem Messana (współczesna Mesyna, Sycylia). Rzymianie wysłali wojsko do Afryki. W bitwie pod Tunes (Tunis) w 255 roku p.n.e., niedaleko Kartaginy, Kartagińczycy wraz z greckimi najemnikami zniszczyli armię rzymską. Klęska Rzymu pozostawiła Kartaginę bezpieczną. Kartagina została zmuszona do opuszczenia Sycylii po klęsce jej marynarki wojennej w 241 roku p.n.e.
Rzymianie zdobyli wyspę Sardynię w 238 roku p.n.e. Kartagina skupiła się następnie na terytorium Półwyspu Iberyjskiego. Tam Kartagińczycy zbudowali miasto Nowa Kartagina (dzisiejsza Kartagena). Stamtąd dowódca Hamilcar Barkas i jego syn Hannibal przypuścili atak na Rzym podczas drugiej wojny punickiej w 219 roku p.n.e. Rzymski dowódca Scypion wylądował w Afryce Północnej w 204 roku p.n.e. Armia Hannibala składająca się z 18 000 ludzi opuściła Włochy i pośpieszyła do Kartaginy gdzie utworzyła dużą łączoną armię. W pobliżu Kartaginy w Zama w 202 roku p.n.e. Hannibal został pokonany. Rzymianie zmusili miasto do przekazania wszystkich swoich okrętów wojennych i słoni oraz zapłacenia Rzymowi ogromnego odszkodowania. W 146 roku p.n.e. Siły rzymskie zniszczyli Kartaginę, a następnie zaorały pola i obsypali solą, aby nikt nie mógł tam uprawiać żywności i odbudowywać. Później, 122 r. p.n.e. Rzym zbudował na tym miejscu Colonia Iunonia (od 44 r. p.n.e. Carthago), stolicę rzymskiej Afryki.