Set jest jednym z najstarszych bogów w Egipcie. Przedstawiany jest jako mężczyzna z głową tajemniczego zwierzęcia. Ta „bestia Seta” ma zwężony pysk, stojące, ale skrócone, jakby „przycięte” uszy. Niektórzy uczeni uważają ten obraz za wytwór fantastycznej wyobraźni Egipcjan. Inni próbują odgadnąć w nim jednego z prawdziwych przedstawicieli afrykańskiej fauny. „Bestia Seta” w różnych okresach była kojarzona z fenekiem afrykańskim, okapi, tapirem lub (najbardziej prawdopodobna hipoteza) z mrównikiem.
W mitach Set reprezentuje chaos i nieład. Te jego cechy podkreślały także starożytne egipskie hieroglify, gdzie znak „Seta” został zawarty w pisowni słów „burza”, „choroba”, „okrucieństwo”, „wściekłość”, „despotyzm”, itp.
Set jest najbardziej znany jako bohater mitu Ozyrysa. Według tej legendy Ozyrys i Set byli braćmi, synami bogini nieba Nut i boga ziemi Geba. Ozyrys zaczął panować w Egipcie. Wychwalał swoje panowanie wieloma dobrymi uczynkami, szerzeniem wiedzy i cywilizacji. Set, zazdrosny o brata, podstępnie namówił go, by położył się w ładnie ozdobionej skrzyni, zamknął go i wrzucił do Nilu. Jednak żona Ozyrysa, Izyda, znalazła ciało swojego męża i za pomocą magicznych zaklęć zdołała począć syna, Horusa. Po urodzeniu dziecka Izyda musiała ukryć się z nim w papirusie na brzegach Nilu, ponieważ Set chciał zabić syna swojej ofiary. Horus szczęśliwie uniknął straszliwych niebezpieczeństw, a kiedy dorósł, rozpoczął w długą i zaciętą bitwę z Setem. W tej bitwie Set wyrwał Horusowi oko, które zamieniło się w magiczny amulet wadżet, a Horus wykastrował Seta i ostatecznie go pokonał. Zrzucił Seta z egipskiego tronu, który przejął po zamordowaniu Ozyrysa, i zmusił go do wycofania się z żyznych ziem wokół Nilu na otaczającą je pustynię. Set pozostał, by rządzić tymi obcymi, wrogimi Egiptowi terytoriami. Jego kastracja przez Horusa wyjaśniła jałowość tych ziem, pozbawionych żywej roślinności.
Istnieje wiele wyjaśnień mitu o walce Horusa z Setem. Według niektórych założeń legenda ta odzwierciedlała wydarzenia politycznego zjednoczenia Egiptu na przełomie IV-III tysiąclecia p.n.e. W tej epoce walczyły ze sobą dwie części kraju – południowa (Górny Egipt) i północna (Dolny Egipt). Rezultatem był jednak podbój Północy przez Południe – a to jest sprzeczne ze znaczeniem mitu, w którym Horus przeciwnie, uosabiał Północ, a Set – Południe.
Według innej interpretacji mit wiązał się z jeszcze bardziej starożytnymi wydarzeniami historycznymi – zjednoczeniem tylko południa Egiptu, wcześniej podzielonego na szereg księstw (nomów). Chronologicznie poprzedzało ono podbój Północy przez Południe. Zgodnie z tą hipotezą bóg Horus był czczony w mieście Nekhen w Górnym Egipcie, a Set w Nagadzie, położonej nizej wzdłuż Nilu. W walce o hegemonię nad południowym Egiptem Nekhen podbił Nagadę.
Badacze zauważają, że w oczach starożytnych Egipcjan Horus i Set byli odwiecznymi rywalami. Nie można było myśleć o nich osobnie, reprezentowali dwie strony jednego pojęcia – władzy królewskiej. Na obraz Horusa ucieleśniały się jego twórcze, porządkujące, miłosierne strony, a w Secie – destrukcyjne, surowe, karzące.
Wizerunek Seta został zdemonizowany dopiero pod koniec historii starożytnego Egiptu, podczas gdy na początku ten kult tego boga niósł ze sobą wiele pozytywnych rzeczy. Krążą legendy o tym, jak dzięki swojej desperackiej odwadze Set obronił niebiańską barkę słonecznego boga Ra przed atakami złego węża Apopa. Egipcjanie najwyraźniej wierzyli, że bez zniszczenia i przemocy samo stworzenie jest niemożliwe, ani państwowość, ani porządek świata w ogóle nie są możliwe.
W mitologii starożytnego Egiptu Set i Horus wydawali się przeciwstawnymi, ale równie niezbędnymi zasadami, których ciągły konflikt tworzy uniwersalną równowagę. Jeśli uznamy Seta za bóstwo czysto negatywne, to nie da się wytłumaczyć, dlaczego jego kult przetrwał w Egipcie przez wiele stuleci i cieszył się wielką czcią. Istnieją niejasne informacje, że we wczesnych dniach po utworzeniu zjednoczonej monarchii egipskiej (początek III tysiąclecia p.n.e.) Set nadal walczył z Horusem o rangę głównego boga państwowego. Za I dynastii faraonów panował kult Horusa, ale jeden z przedstawicieli II dynastii, Peribsen, w swoim królewskim tytule stawiał Seta na pierwszym miejscu. Ta religijna walka zakończyła się pod rządami faraona Chasechemui, który w swoim tytule umieścił jednocześnie Horusa i Seta – najwyraźniej jako swego rodzaju kompromis religijny.
Wizerunek Seta nabrał negatywnej konotacji dopiero w epoce Nowego Państwa, po okresie podboju północnego Egiptu przez obcych Hyksosów. Pochodzący z semickich ziem Azji Hyksosi wielce czcili Seta, którego kult bardzo przypominał ich narodowego boga Baala. Od tego czasu Set związał się z wrogo nastawionymi do Egiptu przybyszami, jego negatywne cechy zostały bardziej wyraźne. Faraonowie Nowego Państwa, którzy wypędzili Hyksosów, początkowo zaniedbali kult Seta, ale potem odrodził się on ponownie, a niektórzy monarchowie (Set, Setnacht) byli nawet nazywani imieniem tego boga.