W 1449 r., zakończyła się ostatnia fala ekspansjonizmu dynastii Ming, odrzucając dalsze militarne przedsięwzięcia, kolejni cesarze skupili się na sprawach domowych.
Późniejsi władcy Ming
Cesarze tacy jak Jiajing (1521-1567) i Wanli (1572-1620) stawali się jednak coraz bardziej oddaleni od swoich poddanych, a rząd coraz bardziej znajdował się pod kontrolą pałacowych eunuchów. Wraz z upadkiem reżimu i uświadomieniem w prowincjach że cesarz nic dla nich nie zrobi, do lat czterdziestych XVII wieku władza Ming w nich bardzo osłabła. Seria powstań chłopskich zakończyła się w kwietniu 1644 r. zdobyciem stolicy Pekinu przez przywódcę zbuntowanych chłopów Li Zichenga. Li próbował przekonać dowódcę wojsk granicznych granicy Ming, Wu Sangui, by do niego dołączył, ten odmówił ale zamiast tego pozwolił Qing przejść przez granicę. Po utracie dostępu kapitału i obaleniu rządów ostatni cesarz Ming, Chongzhen (panował w latach 1627-1644), popełnił samobójstwo.
Powstanie Qing
W północno-wschodnich Chinach, obszarze znajdującym się poza kontrolą Ming, grupa zwana Jurchenami, potomkowie dynastii Jin (1115-1234), zaczęła pod koniec XVI wieku wchłonąć sąsiednie ludy. W 1616 roku ich przywódca Nurhaci założył późniejszą dynastię Jin i formalnie zorganizował zarówno swój lud, jak i plemiona mongolskie regionu.
Ludność została zapisana do czterech jednostek wojskowych zwanych sztandarami, z których każda była oznaczona kolorem sztandaru. Następca Nurhaciego, Huang Taiji (panował w latach 1626-1643), wprowadził wśród Jurczenów instytucje w stylu chińskim, zmieniając w 1636 r. nazwę swojego ludu na mandżurski, a w 1637 r. zmienił nazwę dynastię na Qing. W 1644 r., rozszerzając się na terytoria położone dalej na południe, Qing przejęło kontrolę nad stolicą Ming, Pekinem od sił rebeliantów i ustanowiło sześcioletniego Shunzhi jako cesarza (panował w latach 1644-1661). Siły Qing ruszyły na południe, miażdżąc wszelki opór. Do 1650 r., oprócz odizolowanych oddziałów, takich jak Tajwan, kontrola Qing nad Chinami była całkowita.
Chiny pod rządami Qing
CHINY 1644-1795
Biurokracja Qing w Chinach zachowała wiele cech wcześniejszego systemu Ming, ale wywołała urazę, ogłaszając, że wszyscy Chińczycy przyjmą tradycyjną fryzurę Qing – ogolone czoło i długi, spleciony kucyk. Panowanie następców Shunzhi – Kangxi (1661-1722), Yongzheng (1722-1735) i Qianlong (1736-1796) – było okresem największej ekspansji. Qing wchłonęło Mongolię Zewnętrzną i w 1750 r. ogłosiło Tybet protektoratem. Był to również czas wpływów spoza Chin. Kangxi wydał „edykt tolerancji”, który umożliwił rozprzestrzenienie się misji chrześcijańskich jezuitów, podczas gdy eksport herbaty, jedwabiu i ceramiki do Europy wzrósł.