Królestwa i imperia powstawały i upadały w średniowiecznych Indiach. Po upadku Guptów w 606 r. Cesarz Harsha założył potężne państwo w większości północnych Indii, ale po jego śmierci imperium podzieliło się na małe królestwa, które dopiero w XIII wieku zostały zjednoczone pod Sułtanatem Delhi. Południowe Indie doświadczyły podobnych zmagań, a rywalizujące ze sobą królewstwa walczyły zaciekle, aż do pojawienia się dynastii Chola w IX wieku.
Dynastia Chola
INDIE POŁUDNIOWE ok. 850-1279
Między VII a IX wiekiem królestwa Pallawa i Chalukya kwestionowały prawo do rządzenia południowymi Indiami aż do powstania Chola, około 850 roku. W walce Chola pokonali dwóch rywali, i założyli nowe państwo, które zdominowało ten obszar od około 850 roku do konca XIII w.
Rozwój i upadek królestwa
Królestwo Chola obaliło Pallawas około 897 pod panowaniem Adityi, ale potem przez stulecie upadło po wojnie z rywalizującym królestwem Rashtrakuta. Następnie, za panowania Rajaraja I, który objął tron w 985 roku, królestwo ponownie podbiło całe południowe Indie, a nawet interweniując na północy aż do Bengalu. Rajaraja i jego syn Rajendra I zbudowali wspaniałe świątynie w Thanjawur i Gangaikondacholapuram, jako hinduską ripostę na rosnącą potęgę islamu w północnych Indiach. Rajendra I poszerzył również moc Choli za granicą, podbijając Sri Lankę i wywierając pewien wpływ, jeśli nie kontrolę, nad imperium Sriwijaya w Indonezji i królestwem Kadaram (wokół Penang we współczesnej Malezji).
Mahmud z Ghazni
W 997 r. Mahmud z Ghazni zastąpił swojego ojca jako władca mniejszego państwa wokół Ghazni we współczesnym Afganistanie. Stamtąd stworzył rozległe imperium obejmujące duże części Afganistanu, Iraku, Pakistanu i północno-zachodnie Indie.
Jednak w południowych Indiach królestwo miało duże kłopoty. Sri Lanka została utracona w 1070 r., a około 1118 r. odradzające się królestwo Chalukya zajęło duże terytorium wokół Mysuru. Nękany konfliktami domowymi i w obliczu zagrożenia ze strony Imperium Pandyan na jego granicach, Rajendra III, ostatni odnotowany władca Choli, walczył do 1279 roku, po którym jego królestwo zniknęło.
Sułtanat Delhijski
INDIE PÓŁNOCNE 1206-1526
W 1193 r. armie Mahometa Ghur (ze współczesnego Afganistanu) splądrowały Delhi, tworząc imperium z szeregu słabych i rozczłonkowanych księstw hinduistycznych Radżputów. Po śmierci Mahometa w 1206 roku, jego najbardziej zaufany generał, były niewolnik Qutb-ud-din Aibek (panował w latach 1206-1211), przejął kontrolę nad swoimi terytoriami i założył Sułtanat Delhi.
Rządy następców Aibeka były niepewne. Koczownicze plemiona, które tworzyły szlachtę, nie miały silnej tradycji dziedzicznego królestwa, a za panowania dynastii niewolników (1206-1290) co najmniej pięciu z 11 sułtanów zostało zamordowanych. Następnie, między 1299 a 1307 rokiem, sułtan Ala ud-Din Chaldżi przeprowadził serię udanych uderzeń militarnych przeciwko bogatym królestwom na południe od Delhi.
W 1321 r. znaczna część południa znajdowała się pod kontrolą gubernatorów mianowanych przez sułtana. Sułtan Muhammad ibn Tughlak przeniósł stolicę i całą jej populację o 1100 km na południe do Dewagiri. Chociaż Delhi zostało przywrócone dwa lata później, tak wielu jego mieszkańców zginęło podczas tych dwóch przeprowadzek, że podróżnicy opisywali je jako „miasto duchów”.
Siła sułtanatu słabła, a ustanowienie hinduskiego imperium Widźajanagarów w środkowych Indiach w 1330 roku zakończyło jego panowanie. Sułtani z Delhi, tracąc na sile politycznej, kuleli do 1526 roku, kiedy zostali ostatecznie wyparci w Delhi przez Mogołów.