Korzystając się z osłabienia Chin po serii buntów w 1644 r. władzę w państwie przyjęli Mandżury (lud z poza Wielkiego Muru), którzy założyli nową dynastie zwaną Qing („czysta”). Początkowo Chińczycy stawiali opór nowym władcom. W pewnym momencie rebelianci zajęli wyspę Tajwan u wybrzeży Chin. Nowy rząd mandżurski ewakuował wybrzeże po drugiej stronie wyspy, przygotowując się do ataku na rebeliantów. Aby ułatwić identyfikację buntowników, rząd nakazał wszystkim mężczyznom przyjąć strój i fryzury mandżurskie. Wszyscy Chińczycy mieli golić czoła i splatać włosy w warkocz. Ci, którzy odmówili, mieli zostać straceni: „Pozbądź się włosów albo stracisz głowę”.
Mandżowie ostatecznie przyjęli chiński system polityczny i stopniowo zostali uznani za prawowitych władców kraju. Qing rozkwitło pod rządami silnych wczesnych władców. Cesarze spacyfikowali kraj, naprawili poważne problemy społeczne i gospodarcze oraz przywrócili pokój i dobrobyt.
Adaptacje Qing
Qing utrzymało system polityczny Ming, ale stanęło przed jednym głównym problemem: Mandżowie różnili się etnicznie i kulturowo. Qing poradzili sobie z tą rzeczywistością na dwa sposoby.
Po pierwsze, Qing próbowali zachować swoją odrębną tożsamość w chińskim społeczeństwie. Mandżurowie, którzy stanowili tylko 1 procent populacji, zostali prawnie zdefiniowani jako różni od wszystkich innych mieszkańców Chin. Szlachta mandżurska utrzymywała duże posiadłości ziemskie i otrzymywała dochody ze skarbu państwa. Inne Mandżury zostały zorganizowane w oddzielne jednostki wojskowe, zwane sztandarami. „Chorąży” byli główną siłą bojową imperium.
Po drugie, Qing zajęło się problemem różnic etnicznych, wprowadzając Chińczyków do cesarskiej administracji. Ponad 80 procent niższych stanowisk obsadzili Chińczycy, chociaż zajmowali oni znacznie mniejszy udział na najwyższych stanowiskach. Taki podział władzy zdobył poparcie wielu Chińczyków.
Rządy Kangxi
Kangxi, który rządził od 1661 do 1722 roku, był prawdopodobnie największym cesarzem w historii Chin. Kangxi, osoba z umiejętnościami politycznymi i silnym charakterem, przejął władzę już jako nastolatek i rządził przez 60 lat.
Kangxi wstawał o świcie i pracował do późnych godzin nocnych. Napisał: „Jeden akt zaniedbania może spowodować smutek w całym kraju i może skutkować kłopotami dla tysięcy pokoleń.” Kangxi siłą uciszył niepokoje na północnych i zachodnich granicach. Jako mecenas sztuki i literatury zyskał poparcie uczonych w całym kraju.
Za panowania Kangxi wysiłki misjonarzy chrześcijańskich osiągnęły swój szczyt. Cesarz był dość tolerancyjny wobec chrześcijan. Kilkaset urzędników zostało katolikami, podobnie jak szacunkowo trzysta tysięcy zwykłych Chińczyków. Wysiłek chrześcijan został osłabiony przez kłótnie między zachodnimi zakonami religijnymi, które sprzeciwiały się jezuickiej polityce dostosowywania się do lokalnych wierzeń i praktyk w celu ułatwienia nawrócenia. Chociaż Kangxi próbował rozwiązać problem, nie znaleziono rozwiązania. Jednak po śmierci Kangxiego jego następca zaczął tłumić chrześcijańską działalność w całych Chinach.
Europejczycy w Chinach
Qianlong, który rządził od 1736 do 1795 roku, był kolejnym wybitnym władcą Qing. Jednak za jego panowania w dynastii Qing zaczęły pojawiać się pierwsze oznaki wewnętrznego rozkładu. Wraz z wiekiem cesarz uległ wpływowi niszczycielskich elementów na dworze. Skorumpowani urzędnicy i wyższe podatki doprowadziły do niepokojów na obszarach wiejskich. Rosnąca presja na ziemię ze względu na wzrost liczby ludności doprowadziła również do trudności ekonomicznych dla wielu chłopów. W środkowych Chinach nieszczęśliwi chłopi rozpoczęli bunt znany jako Powstanie Białego Lotosu (1796-1804). Bunt został stłumiony, ale ogromne wydatki na walkę z rebeliantami osłabiły dynastię Qing.
Na nieszczęście dla Chin, dynastia Qing podupadała, gdy Europa szukała większego handlu. Początkowo rząd Qing sprzedawał Europejczykom przywileje handlowe. Jednak, aby ograniczyć kontakty między Europejczykami i Chińczykami, Qing ograniczyła działalność wszystkich europejskich kupców do małej wyspy na obrzeżach Kantonu. Handlowcy mogli tam przebywać tylko od października do marca i mogli kontaktować się tylko z ograniczoną liczbą chińskich firm licencjonowanych przez rząd.
Przez chwilę Brytyjczycy akceptowali ten system. Jednak pod koniec XVIII wieku niektórzy brytyjscy kupcy zaczęli domagać się dostępu do dodatkowych miast wzdłuż chińskiego wybrzeża. W tym samym czasie chiński rząd był pod presją ze strony własnych kupców, aby otworzyć Chiny dla brytyjskich towarów przemysłowych.
W 1793 r. brytyjska misja prowadzona przez Lorda George’a Maccartneya odwiedziła Pekin w celu poszukiwania bardziej liberalnej polityki handlowej. Jednak cesarz Qianlong napisał do króla Jerzego III, że Chiny nie potrzebują „fabryk waszego kraju”.
W XIX wieku Chińczycy zapłacili za odrzucenie brytyjskiej prośby.