Literatura aleksandryjska była bardzo bogata ze względu na swoje wielokulturowe dziedzictwo, ponieważ imperium Aleksandra Wielkiego obejmowało Europę, Azję i Afrykę. Podboje Aleksandra otworzyły szlaki handlowe i turystyczne w całym jego imperium, a Aleksandria rozwinęła się jako centrum handlowe między Bliskim Wschodem, Europą i Indiami. Miasto było również znane jako centrum nauki. Grecki był lingua franca w Egipcie dla mieszkających tam ludzi różnego pochodzenia. Ze względu na wybitną społeczność intelektualistów zamieszkujących granice Aleksandrii, literatura aleksandryjska charakteryzuje się wysoką jakością. Doskonałe biblioteki przyciągały także uczonych o różnym pochodzeniu, aby jeszcze bardziej wzbogacić życie intelektualne w tętniącym życiem mieście.
W 283 roku p.n.e. Synodos, utworzony przez 30 do 50 uczonych, założył bibliotekę z kilkoma skrzydłami, półkami, zadaszonymi chodnikami, salami wykładowymi, a nawet ogrodem botanicznym. Biblioteka została zbudowana pod kierunkiem uczonego-bibliotekarza, który pełnił funkcję królewskiego opiekuna mianowanego przez króla. W III wieku p.n.e. biblioteka miała imponującą kolekcję 4000 zwojów mieszanych i 90 000 pojedynczych zwojów. Wcześniejsze zwoje, na których pisali uczeni, były wykonane z papirusu, produktu zmonopolizowanego przez Aleksandrię przez pewien czas. Później uczeni przeszli na pergamin, gdy król, chcąc zdusić konkurencyjne biblioteki w innych miejscach, przestał eksportować papirus. Te zwoje, które stanowią książki, przechowywano w lnianych lub skórzanych woreczkach.
W bibliotece było wielu tłumaczy, i pisarzy. Tłumacze odegrali istotną rolę w przekazywaniu mądrości znalezionej w rękopisach napisanych w innych językach w Grecji, Babilonie, Indiach i innych miejscach. Rękopisy te były skrupulatnie kopiowane i przechowywane w bibliotekach Aleksandrii, ponieważ królowie chcieli zgromadzić całą wiedzę, która była dostępna w świecie starożytności. To znacznie przyczyniło się do pozycji Aleksandrii jako centrum wiedzy w starożytnej cywilizacji.
Wśród wybitnych uczonych mieszkających w Aleksandrii był Euklides (325-265 p.n.e.), słynny matematyk, który około 300 roku p.n.e. skomponował swoje wpływowe arcydzieło Elementy. Euklides podał przydatne definicje terminów matematycznych w elementach. Apoloniusz z Pergi napisał równie przełomową pracę z matematyki znaną jako Konika „Stożkowa”. W tej pracy Apoloniusz omówił nowe podejście do definiowania pojęć geometrycznych. Inny Apoloniusz – Apoloniusz z Rodos, który był matematykiem i astronomem – napisał swój epos Argonautica około 270 roku p.n.e. Epos został nazwany pierwszym prawdziwym romansem i uznany za przyjemną lekturę, ponieważ został napisany dla przyjemności, a nie w jakimkolwiek wyraźnie dydaktycznym celu. Proza aleksandryjska była często krytykowana za pedantyczność, ornamentykę i pompatyczność; choć niektórzy uważali, że literatura aleksandryjska jest erudycyjna i dopracowana. Mówi się, że powieść jest wynalazkiem pisarzy aleksandryjskich.
Archimedes z Syrakuz (287-212 p.n.e.), słynny hellenistyczny matematyk obserwował wznoszenie i opadanie Nilu, wynalazł śrubę i zainicjował hydrostatykę. Podstawy rachunku różniczkowego zaczęły się w Aleksandrii, gdzie Archimedes zaczął badać wzór do obliczania powierzchni i objętości.
Innym znakomitym uczonym Aleksandrii był bibliotekarz Eratostenes, geograf i matematyk. Eratostenes poprawnie obliczył długość roku, postulował, że Ziemia jest okrągła, i teoretyzował, że wszystkie oceany są ze sobą połączone. Był też Klaudiusz Ptolemeusz, którego wielkim dziełem była składnia matematyczna (system), zwykle znana pod arabską nazwą Almagest. Jest to ważne dzieło trygonometrii i astronomii.
Od połowy I wieku n.e. wrogość chrześcijan zdołała wypchnąć uczonych z Aleksandrii. W rezultacie miasto podupadło jako miasto nauki na Morzu Śródziemnym. Biblioteka w Aleksandrii została zniszczona w okresie niepokojów społecznych w III wieku n.e. W IV wieku n.e. zniszczono nie tylko pogańskie świątynie, ale także z rozkazu Teofila, biskupa Aleksandrii, zlikwidowano biblioteki, co jeszcze bardziej osłabiło funkcję Aleksandrii jako bastion literatury.