Babilon był najsłynniejszym starożytnym miastem Mezopotamii, położonym wzdłuż rzeki Eufrat, 90 km na południowy zachód od współczesnego Bagdadu. Główne wykopaliska rozpoczęły się w 1899 roku przez Niemców, a ostatnio były kontynuowane przez iracki Departament Starożytności.
Pierwsze wzmianki o mieście wspomina król Akadu, Shzr-kali-szarri (2217-2193 p.n.e.), który zbudował w Babilonie dwie świątynie. W okresie III dynastii Ur (2112-2004 p.n.e.) różni urzędnicy nosili tytuł „namiestnika Babilonu”. W następnych stuleciach Mezopotamia doświadczyła dużego napływu zachodnich koczowników semickich, którzy osiedlali się w nowych miastach lub zasiedlali już istniejące. Sumerowie określali tych migrantów jako Martu (zachód), z którego Akadyjczycy wywodzili Amurru (Amorytów).
W 1894 roku p.n.e. władca Amorytów Sumu-abum założyli dynastię w Babilonie. Jego następca, Sumu-la-el, rozszerzył potęgę Babilonu, zdobywając miasta-państwa Sippar, Kisz i Dilbat. Szamszi-Adadowi udało się podbić całą Górną Mezopotamię, w tym ważne miasta Aszur i Mari. Rim-Sin z Larsy zdominował południe, w końcu aneksując od dawna rywalizujące królestwo Isin. Równowaga sił zależała ponadto od głównych miast-państw, takich jak Esznunna, Katna i Jamhad (Aleppo).
Okres starobabiloński rozpoczął się w 1792 roku p.n.e. wraz z wstąpieniem Hammurabiego na tron Babilonu. Jest prawdopodobnie najbardziej znany ze swojego Kodeksu Prawnego, który zawiera wiele podobieństw do praw w żydowskich pismach świętych. W pierwszych 28 latach Hammurabiego zarejestrowano tylko trzy kampanie wojskowe. Większość czasu spędzał na budowaniu obrony militarnej Babilonu, infrastruktury gospodarczej i świątyń, a także na tworzeniu dyplomacji z zagranicznymi mocarstwami. Po śmierci Szamszi-Adada w 1782 roku p.n.e. potęga Asyryjczyków powoli słabła. Niemniej jednak Hammurabi kontynuował obronną koalicję z Rim-Sinem, motywowany bliskością ich terytoriów. Nawiązał również przyjazne stosunki z Zimri-Limem, rodzimym władcą, który odebrał tron Mari z rąk Jasmah-Adada (syna Szamszi-Adada).
Od 1764 roku p.n.e. Hammurabi zaczął przyjmować bardziej agresywną postawę militarną. Koalicja z Elamu, Assyrii i Eshnunny została pokonana przez Babilon. Już w następnym roku, z pomocą Mari i Esznunna, Hammurabi zwrócił się przeciwko swojemu sojusznikowi, Rim-Sinowi. Po zajęciu Larsy południowe miasta pod jej kontrolą skapitulowały przed Babilonem. Po raz pierwszy od czasów wielkich imperiów trzeciego tysiąclecia zarówno Sumer, jak i Akad zostały zjednoczone pod jednym królestwem. Świadomy znaczenia tego, Hammurabi przyjął dla siebie tytuł „Króla Czterech Stron (świata) Naram-Sina”. Pomimo zmian w rządzących dynastiach Babilon pozostał stolicą regionu aż do czasów Aleksandra Wielkiego. Rzeczywiście, cała południowa Mezopotamia została później nazwana „Babilonią”.
Ambicja Hammurabiego zwróciła się teraz w stronę Górnej Mezopotamii. Zdradził Zimri-Lima i podbił Mari w 1761 roku p.n.e. W prologu do Kodeksu Hammurabiego wspomniano, że północne miasta, takie jak Aszur, Niniwa i Tutul zostali zjednoczeni pod jego kontrolą. Jednak hegemonia Babilonu nie przetrwała długo, zaledwie dekadę po jego śmierci, jego synowi Samsu-ilunie zagroziła inwazja Kasytów, których ojczyzną były góry Zagros. W 1595 roku p.n.e. Murszili I, król Hetytów, splądrował Babilon, zakończył jego dynastię i wyznaczył koniec okresu starobabilońskiego.