Cesarz rzymski Karakalla (lub Marek Aureliusz Antoninus) wydał edykt, znany również jako Constitutio Antoniniana lub Edykt Antoninusa, w 212 r. Edykt Karakalli rozszerzył obywatelstwo rzymskie na wszystkich wolno urodzonych mężczyzn w całym Imperium Rzymskim i nadał wszystkim wolno urodzonym kobietom w cesarstwie takie same prawa jakie mieli rzymskie kobiety.
Karakalla urodził się w Galii w 186 roku n.e. jako syn przyszłego cesarza Septymiusza Sewera. Kiedy urodził się Karakalla, nazywał się Lucjusz Septymiusz Basjonus, a gdy miał siedem lat, zmieniono jego imię na Marek Aureliusz Antoninus, aby podkreślić związek jego rodziny z nieżyjącym już cesarzem Markiem Aureliuszem. Karakalla to przydomek, który mu nadano gdy był młodym mężczyzną, ze względu na galijską tunikę z kapturem, którą często nosił. Ojciec Karakalli został cesarzem w 193 roku i zmarł w 211 roku. Karakalla i jego brat Publiusz Septymiusz Antoninius Geta zostali współcesarzami, ale Karakalla chciał rządzić sam, a Geta i jego teść Gajusz Fulvius Plautianus, wkrótce zostali zamordowani. Sposób dojścia Karakalli do władzy doprowadził do publicznej krytyki, a w mieście Aleksandria w Egipcie wystawiono sztukę satyryczną. W 215 Karakalla zabił delegację z miasta, a następnie pozwolił swoim żołnierzom wymordować do 20 000 ludzi w Aleksandrii. Ojciec kazał Karakalli opiekować się armią i w tym celu przekazał legionistom wynagrodzenie w wysokości 675-750 denarów (podniesione z 500 denarów), a także inne świadczenia. Było to w dużej mierze spowodowane tym, że okres przed objęciem cesarstwa Karakallą był okresem znacznej inflacji. Karakalla nie tylko zapewnił, że podniesie pensje, ale także żołnierzom częściowo zapłacono w naturze – żywnością i materiałami. Miało to na celu nie tylko wynagrodzenie żołnierzy i zapewnienie ich lojalności, ale także próbę przyciągnięcia większej liczby ludzi do armii rzymskiej. To od dawna było sugerowane jako jedna z przyczyn edyktu Karakalli. Były jednak bardziej naglące powody. W skarbcu zabrakło pieniędzy na podwyżkę dla żołnierzy, więc zawartość srebra w rzymskich monetach spadła o jedną czwartą. Prawdziwy powód wydania edyktu można wyraźnie uznać za związany z potrzebą zwiększenia dochodów.
Tradycyjnie rzymscy obywatele byli wolnymi ludźmi, którzy mieszkali w Rzymie. Ponadto potomkowie obywateli rzymskich w całym imperium posiadali obywatelstwo, wraz z mężczyznami, którzy służyli w wojsku (jak to miało miejsce w Republice Rzymskiej), a także żołnierzami pomocniczymi (od czasów panowania Augusta). Rzymianie pozwolili także królom-klientom, szlachcie i innym osobom zostać obywatelami rzymskimi. W „Dziejach Apostolskich” Paweł kilkakrotnie mówi o swoim rzymskim obywatelstwie.
Oprócz oczywistych zalet bycia obywatelem rzymskim, było kilka wad. Wszyscy obywatele rzymscy płacili dwa podatki, z których obcokrajowcy byli zwolnieni. Pierwszym był podatek od spadków, które spadkobiercy płacili po śmierci kogoś, kto zostawił im pieniądze lub majątek. Początkowo w Cesarstwie Rzymskim nakładanie na wszystkich obywateli podatków od spadków było niepraktyczne, ale do czasów Karakalli w imperium istniała liczna klasa średnia i dobrze uregulowane metody poboru podatków. Drugim podatkiem nałożonym na obywateli rzymskich był podatek pośredni, kiedy emancypowano niewolników. Z powodu inflacji wzrosła wartość pieniężna niewolników, a wraz ze wzrostem zamożności coraz więcej ludzi uwalniało swoich niewolników, którzy często nadal dla nich pracowali; wielu niewolników mogło kupić sobie wolność.
Karakalla był również odpowiedzialny za budowę dużego kompleksu w Rzymie, który stał się znany jako Termy Karakalli. Jednak on stawał się coraz bardziej niepopularny wśród wielu w Cesarstwie Rzymskim. Zginął 8 kwietnia 217 roku w Harran w Partii. Relacja Kasjusza Diona mówi, że został zabity przez legionistę własnej gwardii, jednym uderzeniem miecza.