Horus to helleńskie imię jednego z najstarszych egipskich bóstw. Sami starożytni Egipcjanie prawdopodobnie wymawiali to jako „Haru”. Bóg Horus był zwykle przedstawiany jako człowiek z głową jastrzębia, na którą nałożono egipską koronę królewską (pshent).
Pierwotne znaczenie kultu Horusa i miejsce jego powstania nie są dokładnie znane. Najprawdopodobniej był bogiem czystego, jasnego nieba. Wskazuje na to tłumaczenie jego imienia („daleko”, „góra”, „ten, który jest na wysokości”) – obraz jastrzębia majestatycznie szybującego na lazurowych wysokościach z nim związanych. Na początku historii starożytnego Egiptu kult Horusa kwitł w Nekhen („Miasto Jastrzębia”, po grecku – Hierakonpolis), położonym na południu kraju. Dlatego często uważa się, że początki kultu tego boga sięgają Górnego (Południowego) Egiptu. Jednak istnieje również opinia, że kult Horusa powstał po raz pierwszy w starożytnym mieście Behdet (Delta Nilu) – czyli w Dolnym (Północnym) Egipcie.
Od czasów starożytnych kult Horusa miał nie tylko „naturalne” (niebo), ale także „społeczne” znaczenie. Horus był patronem stabilnego porządku świata i obrońcą monarchicznej władzy faraonów. Uważa się, że samo zjednoczenie państwowe starożytnego Egiptu na przełomie IV-III tysiąclecia p.n.e. zostało dokonane przez władców czczących Horusa jako najwyższe bóstwo. Święty sokół jest przedstawiony na tak zwanej „Palecie Narmera”, która sięga samych początków egipskiej historii królewskiej.
W starożytnych mitach bogowie Horus i Set tworzą parę zaciekłych rywali, którzy jednak nie mogą istnieć jeden bez drugiego. Wtedy zwykle uznawano ich za braci. Ale pod koniec ery Starego Państwa mit Horusa i Seta został ponownie przemyślany przez kapłanów autorytatywnego centrum religijnego Heliopolis. Wprowadzili tu Ozyrysa jako personifikację zmarłego faraona. W tej nowej teologii Horus został przedstawiony jako syn Ozyrysa. Żona i siostra tego ostatniego, Izyda, spłodziła Horusa ze swojego zmarłego męża za pomocą magii. Horus nie był już uznawany za brata, ale za siostrzeńca Seta, mordercy Ozyrysa. Dochodząc do dorosłości, zaczął mścić się na ojcu i wdał się w zaciekłą walkę z Setem. Po wielu wysiłkach Horus zwyciężył i obalił Seta z egipskiego tronu, przejętego przez niego po śmierci Ozyrysa. Izyda zebrała części ciała Ozyrysa, rozrzucone przez Seta po całej ziemi, i wskrzesiła swojego męża. Chór zaczął rządzić ludźmi, a Ozyrys – duszami zmarłych w zaświatach. Jeśli Ozyrys został uznany w starożytnym Egipcie za personifikację zmarłego faraona, to Horus jest królem żyjących, rządzącym. Pokonany Set został wygnany z żyznych, rolniczych ziem Egiptu na okoliczne pustynie.
Przed bitwą z Setem, dziecko Horus musiało pokonać wiele niebezpieczeństw. Ledwo uniknął śmierci z rąk wuja, który go szukał z zamiarem zabicia. Wizerunek bogo-dzieciątka, cierpiącego trudności życiowe, stał się jednym z głównych wcieleń Horusa ( Harpokrates), wpływając, jak się uważa, na powstanie kultu Dzieciątka Jezusa.
Czasami łączono go z bogiem Ra (Ra-Horakhti). Oczy Horusa były słońcem i księżycem. Uważano, że lewe oko Horusa (Księżyc) zostało uszkodzone w walce z Setem i dlatego nie świeci tak jasno jak prawe (Słońce). Jednak to samo oko zostało wyleczone przez księżycowego boga Thota i dzięki temu nabrało wielkiej mocy magicznej, zamieniając się w magiczny symbol (wadjet). „Oko Horusa” zostało przekształcone w „Wszechwidzące oko” wielu późniejszych nauk (na przykład masoneria). Starożytni Egipcjanie kojarzyli zmianę faz księżyca z jedną ze swoich ulubionych idei religijnych – ideą permanentnego umierania w imię późniejszego odrodzenia.
W całym Egipcie czczono różne inkarnacje Horusa. Jego wspaniała świątynia znajdowała się w mieście Edfu. Co roku na „randkę” z Horusem przywożono tu z Dendery posąg bogini miłości i piękna Hathor. Obrzęd ten był wykonywany aż do okresu bizantyjskiego. W mieście Kom Ombo „Horus Starszy”, mściciel Ozyrysa, był kojarzony z bogiem przypominającym krokodyla Sebekiem. Pod koniec dziejów starożytnych kult „Matki Izydy” i jej syna „Harpokratesa” rozprzestrzenił się szeroko w całym basenie Morza Śródziemnego, co miała duży wpływ na obraz Matki Bożej i Dzieciątka Jezusa.