Na początku VII wieku pojawienie się nowej religii, islamu, na zawsze zmieniło kształt Bliskiego Wschodu. Nowa wiara zainspirowała bezprecedensową jedność plemion Półwyspu Arabskiego, a armie arabskie niosły islam przez Bliski Wschód i Afrykę Północną. Pomimo fragmentacji w świecie islamskim w VIII wieku, imperia islamskie, Seldżuków i Otomanów, nadal mieli wielkie znaczenie.
Powstanie islamu
ARABIA. BLISKI WSCHÓD 610-661
Prorok Muhammad urodził się około 570 roku w dobrze prosperującym mieście handlowym Mekka w środkowej części Arabii. Około 610 r. otrzymał boskie objawienie, które miało stanowić podstawę religii islamu i zaczął gromadzić grupę wyznawców.
Rozprzestrzenianie się islamu w Arabii
Chociaż niektórzy w Mekce przyjęli nowe wyznanie Mahometa, inni nie chcieli przejść na islam i w 622 r. Mahomet został zmuszony na wygnania do Medyny. Mieszkańcy Medyny od dawna rywalizowali z Mekką i chętnie przyjmowali Mahometa i jego nauki, zapewniając mu wielu nawróconych. Doprowadziło to do zaciętej walki z Mekkańczykami, która ostatecznie zakończyła się zdobyciem Mekki w 630.
Stamtąd Mahomet kierował podbojem reszty Półwyspu Arabskiego przed śmiercią w 632 r. Abu Bakr został mianowany kalifem (lub następcą); pod jego rządami (632-634) większość powstań antymuzułmańskich w Arabii stłumiono, a armie arabskie zaczęły penetrować Persję Sasanidów i Syrię zajmowaną przez Bizancjum. Pod następnym kalifem Umarem (panował 634-644), imperium islamskie rozszerzyło się daleko poza Arabię.
Wczesna ekspansja i niepokoje społeczne
Arabowie rozbili bizantyjską armię pod Jarmukiem w 636 r., co doprowadziło do zdobycia Jerozolimy w 637 r. i okupacji Egiptu w 641 r. Imperium perskie Sasanidów również padło po klęsce perskiego szacha (króla) Jazdegirda III w 642 r. Narastające spory o władze, zwłaszcza po zamordowaniu trzeciego kalifa Uthmana w 656 roku, ostatecznie doprowadziły do wojny domowej i zabójstwa Alego, czwartego kalifa i kuzyna Mahometa, w 661 roku.
Kalifaty Umajjadów i Abbasydów
BLISKI WSCHÓD 661-1258
Po zabójstwie czwartego muzułmańskiego kalifa Alego, Muawija – gubernator Syrii i daleki krewny Mahometa – przejął władzę, siedząc w nowej stolicy w Damaszku. Muawija założył dynastię Umajjadów, która dużo pożyczała od instytucji bizantyjskich i perskich, aby zbudować silny, centralny autorytet państwa islamskiego. Umajjadzi rozszerzyli swoje panowanie w Afryce Północnej, zdobywając bizantyjską twierdzę Kartaginę (w Tunezji) w 698 r. i wtargnęli do Hiszpanii w 711 r.
Od Damaszku po Bagdad
Pomimo tych sukcesów Ummajadów, w 750 r. szereg frakcji przeciwnych Umajjadom przyłączyło się do udanej rewolty przeciwko nim pod wodzą Abbasa, który ogłosił kalifat i przeniósł siedzibę rządu do Bagdadu. Jego potomkowie, Abbasydzi, byli kalifami do 1258 roku. Początkowo Abbas przewodniczył złotemu wiekowi, w którym sztuka, nauka, architektura i islamskie orzecznictwo szybko się rozwijały. Jednak w 756 roku Hiszpania odeszła pod rząd rodziny Umajjadów, a w Afryce Północnej utworzono konkurencyjny kalifat Fatymidów (Egipt w 969 r.). W XI wieku kalifowie Abbasydów kontrolowali niewiele poza przedmieściami Bagdadu i byli mocno uzależnione od tureckich emirów seldżuckich. W 1258 r. nawet ten żałosny płomień niepodległości zgasł, gdy mongolski Hulegu splądrował Bagdad i kazał Al-Mustasima, ostatniego kalifa, zadeptać koniem na śmierć.
)) HAROUN AL-RASHID
Największy z kalifów Abbasydów. Harun (786-809) zmienił Bagdad w najlepiej prosperujące miasto swoich czasów. Pokonał Bizantyjczyków w 806 roku i był dobrym dyplomatą, wymieniając ambasadorów z władcą Franków Karolem Wielkim.