Towary i produkty, które przemierzały wielkie pustynie oddzielające Morze Śródziemne od Wschodu, były często sprzedawane i przewożone przez Nabatejczyków. Ten lukratywny handel sprawił, że ich stolica, Petra, stała się egzotycznym i dobrze prosperującym centrum starożytnej cywilizacji. Nabatejczycy migrowali jako arabscy wędrowcy z północno-zachodniego Półwyspu Arabskiego i zajmowali ziemię Edomitów. Do IV wieku p.n.e. kontrolowali południowy region Transjordanii, południową pustynię Negew i Wadi Arabah. W przeciwieństwie do wielu swoich arabskich poprzedników osiedlili się w miastach i utworzyli państwo polityczne pod monarchią, której do tej pory zidentyfikowano 11 królów. Ustanowili swoją domenę jako pośrednicząca siła handlowa na Bliskim Wschodzie, dominując na szlakach handlowych biegnących na północ i południe od Arabii do Syrii, a także interesując się handlem wschód-zachód. Towary nabatejskie znaleziono aż na zachodzie Hiszpanii. Cenne towary w ich ładunkach obejmowały kadzidło i mirrę z Arabii, balsamy i bitum z obszaru Morza Martwego oraz jedwab i klejnoty z Azji. Aby chronić swoje trasy, zbudowali setki stacji dla karawan na pustyniach. Byli również znani ze swojej wyrafinowanej technologii gromadzenia wody, która umożliwiła im utrzymanie stosunkowo dużej populacji i utrzymanie pustynnego rolnictwa na skalę niespotykaną do czasów współczesnych. Nabatejskie miasta rozkwitały na obszarach bezwodnych.
Stolica Petra wielce korzystała z handlu i technologii. Swój szczyt osiągnęła w I wieku n.e., schowana w odległej pustynnej dolinie dzisiejszej Jordanii. Jej klimat był idealny do zachowania struktur architektonicznych, często wyrzeźbionych w skalnych klifach: przetrwało około 800 budowli grobowych i kultowych, oprócz wielu bardziej konwencjonalnych świątyń w greckim stylu i budowli świeckich. Dowody na zaawansowaną kulturę Petry można znaleźć również w jej inskrypcjach, monetach, ceramice i sztuce dekoracyjnej. Nabatejczycy zapożyczyli język aramejski, być może dlatego, że był to lingua franca handlu w regionie, ale ich język zachował wiele słów arabskich. Ich pismo jest podstawą współczesnego języka arabskiego. Odnaleziono wiele listów i dokumentów biznesowych – w tym bardzo wiele bizantyjskich rękopisów – ale nie pozostały żadne wczesne obszerne teksty literackie opisujące ideologię, strukturę społeczną, a nawet historię cywilizacji.
Najwcześniejsze wzmianki o Nabatejczykach pochodzą z opowieści biblijnych o Machabeuszach, a później od historyków rzymskich. Imperium Perskie skutecznie pozostawiło ich w spokoju, a Imperium Seleucydów nie było w stanie ich wchłonąć. Pod rządami Aretasa IV (ok. 9 p.n.e.-40 n.e.) ich granice sięgały na północ aż do Damaszku. Za panowania Herodów istniały pewne napięcia między nimi a Judejczykami, ale Rzymianie najwyraźniej pozostawili ich niezależnymi do końca I wieku n.e. W 106 r. Trajan postanowił skolonizować cały obszar państwa. Chociaż królestwo przestało istnieć w tym czasie, Petra pozostała w dużej mierze nienaruszona przez kolejne 250 lat. Dopiero kolejne trzęsienia ziemi i inwazje islamskie przyniosły Nabatejczykom zapomnienie. Z wyjątkiem krótkiej wizyty krzyżowców w późnym średniowieczu, Petra i jej cywilizacja nie zostały ponownie otwarte aż do czasów współczesnych.
