Konfucjanizm, pierwotnie filozofia wschodnioazjatycka oparta na naukach Konfucjusza, wywarł silny wpływ na struktury i politykę rządów na całym świecie, szczególnie w Chinach, Korei, Japonii, Singapurze, Tajwanie i Wietnamie. Konfucjusz, słynny chiński filozof żyjący w latach 551 – 479 p.n.e., często wyrażał swoje myśli w krótkich powiedzeniach, takich jak te zebrane i zachowane przez jego uczniów i zwolenników w Dialogach Konfucjusza.
Konfucjusz zrobił znacznie więcej niż tylko nauczanie filozofii i miał nadzieję, że rozpowszechni swoje myśli i idee, aby otrzymać patronat jednego z wielu panów rywalizujących o dominację w Chinach, a nawet miał nadzieję, że uda mu się przekonać chińskich przywódców, aby podążali za jego systemem myśli i wartości. Niestety Konfucjuszowi nie udało się zaakceptować jego idei przez kluczowych władców chińskiego społeczeństwa za jego życia, ale jego koncepcje ostatecznie przekształciły się w ideologię państwową.
Rozwój konfucjanizmu jako ideologii państwowej można przypisać jego zwolennikom, a dokładniej wyznawcom jego pierwotnych zwolenników. W okresie historii starożytnych Chin, znanym jako sto szkół filozofii lub myśli, wybitni uczeni konfucjańscy, tacy jak Mencjusz i Xunzi, opracowywali zasady konfucjańskie i rozpowszechniali filozofię oraz jej społeczne i polityczne wpływy w całych Chinach.
Za czasów dynastii Qin, Han Wudi, szósty cesarz Han, przyjął konfucjanizm i zasady myśli konfucjańskiej jako podstawę swojego rządu, praw i etyki. Aby go promować, założył uniwersytet, aby uczyć nowe pokolenia konfucjańskich klasyków. Konfucjanizm pozostał najbardziej wpływową i mainstreamową szkołą myślenia w Chinach, dopóki chińscy komuniści pod wodzą Mao Zedonga go nie zamienili go na idee komunistyczne.
Zhu Xi podjął dalsze prace nad konfucjanizmem jako ideologią państwową i został uznany za jednego z pierwszych neokonfucjanistów. Neokonfucjanizm, który był bardziej atrakcyjny nie tylko dla Chin, ale także dla Korei i Japonii, zawierał taoizm i idee buddyjskie, aby stworzyć bardziej wszechogarniającą filozofię i ideologię. Dwie najbardziej fundamentalne zasady konfucjańskiej myśli rządowej to cnota i zasługa. Aby rządzić państwem, trzeba najpierw nauczyć się skutecznie rządzić sobą. W rezultacie król lub przywódca rządu musi działać jako „spokojne centrum”, wokół którego społeczeństwo może się rozwijać i prosperować pod jego kierownictwem.
Myśl konfucjańska kładzie nacisk na uczenie się jako integralny składnik nie tylko lepszego rządzenia sobą, ale także zwiększania szans na odniesienie sukcesu w społeczeństwie. Kiedy późniejsze dynastie zaczęły wdrażać konfucjańskie zasady rządowe, ustanowiły egzaminy na stanowiska rządowe w służbie cywilnej, w oparciu o studium konfucjańskich klasyków. Ponadto uwzględnili także tradycyjne wartości rytuału, synowskiej pobożności, lojalności, wspólnoty i człowieczeństwa. Konfucjanizm nadal wpływa na wiele narodów azjatyckich.