W połowie XVI wieku Japonia została podzielona na wiele pół-niezależnych domen, z których każda była rządzona przez oddzielnego daimyo (księcia), podczas gdy szogun (władca wojska), a tym bardziej cesarz, byli bezsilni w sprawowaniu władzy.
Stopniowo grupy daimyo łączyły się, a w 1560 r. przywódca jednej grupy, Imagawa Yoshimoto, próbował przejąć kontrolę nad królewską stolicą, Kioto. Aby to zrobić, musiał przejść przez ziemie Oda Nobunaga, który zniszczył jego wojsko. Nobunaga następnie sam wjechał do Kioto, rozpoczynając 40-letni proces zjednoczenia Japonii.
Nobunaga i Hideyoshi
Do 1577 roku Nobunaga podbił środkową Japonię; następnie ruszył przeciwko bardziej odległemu daimyo. Jego główny generał, Toyotomi Hideyoshi, był zaangażowany w zaciekłą walkę z potężnym klanem Mori z północnego Honsiu. Kiedy Nobunaga został zamordowany w 1582 roku, Hideyoshi kontynuował jego działania skierowane do zjednoczenia Japonii. Wciąż musiał pokonać sześć głównych ugrupowań daimyo, ostatecznie zmuszając do kapitulacji najpotężniejszego, Hojo z Odawary, w 1590 roku.
Tokugawa Ieyasu
Hideyoshi zmarł w 1598 roku i natychmiast wybuchła walka o władzę, z której zwyciężył Tokugawa Ieyasu, niszcząc armie swoich przeciwników w Sekigahara w 1600 roku. On miał niewidziany do tej pory monopol na władzę. leyasu założył Edo (Tokio), nową, wojskową stolicę Japonii. Cesarz i jego dwór, choć i były czczeni, zachowali w Kioto jedynie ceremonialną pozycję. Obszerne prawodawstwo ustanowiło hierarchię czterech klas: samurajów, rolników, rzemieślników i kupców.
TOKUGAWA IEYASU
Tokugawa leyasu był pretendentem do następcy Oda Nobunagi jako szoguna w 1582 r., ale został przechytrzony przez innego generała, Toyotomi Hideyoshi. Dopiero gdy Hideyoshi umarł, a Ieyasu odniósł decydujące zwycięstwo nad innymi rywalami w bitwie pod Sekigaharą, w końcu przejął szogunat. Jego reformy ustabilizowały siłę szogunatu Tokugawy i wzmocnili go przed wyzwaniami ze strony regionalnych daimyo (watażków). Zmarł w 1616 r. pozostawiając zjednoczoną Japonie jako dziedzictwo.
Polityka izolacjonizmu w Japonii
Pod rządami Tokugawy doktryny konfucjańskie zaczęły wywierać większy wpływ w Japonii. Wspierając tradycje w życiu politycznym i stabilność społeczną, konfucjanizm dobrze pasował do reżimu i szedł ręka w rękę z izolacją Japonii. W 1612 r. Tokugawa Hidetada (panował w latach 1605-1623) potwierdził politykę izolacji narodowej (znanej jako sakoku), a w 1616 r. handel zagraniczny został ograniczony do miast Nagasaki i Hirado na południu Kiusiu. W 1639 r. portugalscy kupcy zostali wygnani, a Holendrzy uwięzieni na małej wyspie w pobliżu Nagasaki. Rządy Tokugawy przyniosły Japonii dwa stulecia względnego spokoju i rozkwitu kulturowego.
Wiele elementów uznanych za zworniki japońskiej tradycyjnej kultury pojawiło się w tym okresie: poezja haiku, układanie kwiatów, ceremonia picia herbaty, ostateczna forma teatru Noh i grafiki Ukiyo-e („obrazy unoszącego się świata”).
Odcięcie od świata zewnętrznego sprawiło, że Japonia nie była przygotowana na odradzającą się i uprzemysłowioną Europę XIX wieku, która bardzo różniła się od Europy, od której Japonia odwróciła się.