We starożytności jednym z największych problemów wywołującym liczne konflikty był problem podejścia do wiary . Jednym z pierwszych władców, który starał się rozwiązać ten konflikt był Król Wizygotów Alaryk II, publikując zbiór praw nazwany Lex Romana Visigothorum.
Rzymski Kodeks dla Wizygotów, bo tak została przetłumaczona oryginalna nazwa, znany również jako Brewiarz Alaryka powstał w 506 roku. Forma w jaki został napisany nawiązywała do cesarskich kodeksów z okresu późnej starożytności. Głównym celem kodeksu było zastopowanie konfliktu jaki wyniknął z nieścisłości pomiędzy ariańskimi i katolickimi poddanymi. Kodeks ten zawiera zarówno ogólne przepisy prawne, jak i różnorakie objaśnienia mające na celu zaniechanie wszelakich konfliktów wyznaniowych na terenie Cesarstwa Rzymskiego. Kodeks stał się tak popularny, że na jego podstawie powstało 10 różnych opracowań, głównie na terenie Państwa Franków czyli mniej więcej rejony dzisiejszej Akwitanii. Do momentu spisania kodeksu, słowo Lex oznaczało zbiory praw złożone w formie wyciągów ze starszych pism prawniczych. Gdy powstał Kodeks dla Wizygotów, zawierał same nowe, niespotykane wcześniej przepisy, więc można powiedzieć, że w jakiś sposób zrewolucjonizował podejście do słowa „Lex”. Jest to też jedyny zbiór prawa rzymskiego, w którym zachowało się 5 pierwszych ksiąg Kodeksu Teodozjusza I. Dosyć ciekawa jest też postać niejakiego Anianusa. Jeden z tekstów Kodeksu mówi, że moc prawną mają jedynie odpisy sporządzone przez właśnie Anianusa. Wielu uważa go też za faktycznego autora całego kodeksu, stąd też znana jest nazwa „Brewiarz Anianusa”. Kodeks był nadany przy aktywnym współudziale duchownych i możnych stąd miał na celu stabilizację prawną sytuacji kościoła katolickiego na terenie imperium. De facto był jednak używany głównie w celach indoktrynacji na nowo zdobytych terenach.