System pisma znany jako hieroglify był używany do pisania w starożytnym języku egipskim sprzed 3000 roku p.n.e. do końca IV wieku n.e. Każdy symbol w tym systemie jest znany jako hieroglif. Termin hieroglif (oznaczający „święte pismo”) został wymyślony przez starożytnych Greków, którzy wiedzieli, że Egipcjanie czasami nazywali swoje pismo „boskim pismem”.
Około 500 znaków hieroglificznych, które były w powszechnym użyciu, można podzielić na trzy klasy: logogramy, fonogramy i wyznaczniki. Logogramy (zwane również ideogramami) to pojedyncze znaki reprezentujące całe słowo. Znaki te, pozostałości po piktograficznym pochodzeniu systemu pisma, są stosunkowo nieliczne. Znacznie bardziej powszechne są znaki drugiej klasy, zwane fonogramami. Fonogram reprezentuje nie słowo, ale dźwięk lub grupę dźwięków. Istnieją trzy rodzaje fonogramów: te, które wskazują jedną, dwie lub trzy spółgłoski. Znaki wskazujące na pojedynczą spółgłoskę można nazwać „alfabetycznymi”, ale w rzeczywistości Egipcjanie rzadko używali tylko tych prostych znaków alfabetycznych do napisania słowa. Należy zauważyć, że pismo wskazuje tylko spółgłoski; samogłoski musiałyby być dodane przez czytelnika. Trzecia klasa hieroglifów jest znana jako wyznaczniki. Znaki te, których jest wiele, nie mają wartości fonetycznej, pojawiają się raczej po innych znakach hieroglificznych (fonogramach), aby wskazać kategorię semantyczną słowa. Określenia są często bardzo pomocne w rozróżnianiu homonimów, które są powszechne ze względu na brak samogłosek w skrypcie. Tekst hieroglificzny można pisać poziomo od lewej do prawej lub od prawej do lewej lub pionowo od góry do dołu.
Stosowanie pisma hieroglificznego ograniczało się do rzeźbionych lub malowanych inskrypcji, z których większość miała charakter monumentalny lub religijny. Już w okresie staroegipskim (połowa trzeciego tysiąclecia p.n.e.) Egipcjanie używali uproszczonego pisma hieroglificznego, a częściej jeszcze bardziej kursywnego, zwanego hieratycznym (z greckiego „kapłański”), w przypadku tekstów pisanych atramentem. Znaki pisma kursywnego, zwłaszcza hieratycznego, mogą wyglądać zupełnie inaczej niż ich odpowiedniki hieroglificzne. W okresie późnoegipskim, który rozpoczął się około 1600 r. p.n.e., rozwinęła się jeszcze bardziej skrócona i pisana kursywą forma hieratyczna, znana jako demotyczna (z greckiego „popularny”). Wraz z nadejściem chrześcijaństwa do Egiptu wielu Egipcjan przyjęło grecki alfabet do pisania swojego języka. Te przyjęte pismo jest znane jako alfabet koptyjski, podobnie jak sam język egipski, pisany w tym skrypcie. Tym, co odróżnia alfabet koptyjski od greckiego, jest dodanie ośmiu znaków przejętych z pisma demotycznego, które były potrzebne do reprezentowania dźwięków nie występujących w języku greckim.
Niemal natychmiast po zaprzestaniu używania systemu hieroglificznego (ostatni znany napis hieroglificzny powstał w 394 r. n.e.) utracono możliwość jego odczytania. Po tym wydarzeniu powszechnie uważano, że symbole te nie reprezentują rzeczywistego języka, lecz są rodzajem mistycznej reprezentacji idei. Dopiero po odkryciu Kamienia z Rosetty w 1799 r. – na którym ten sam tekst został napisany hieroglifami, hieratycznie i po grecku – uczeni byli w stanie rozszyfrować starożytne pismo.