Królestwo Gandhara przeżyło wiele podbojów w starożytności i średniowieczu. Znajdowało się na Jedwabnym Szlaku na obszarze, który jest obecnie wschodnim Afganistanem i północno-zachodnią częścią Pakistanu. Gandhara była prężnym ośrodkiem handlu i kultury między VI wiekiem p.n.e. a XI wiek n.e. W buddyjskich i hinduskich tekstach Gandhara jest opisywana jako leżąca wzdłuż Uttarapatha (ścieżki północnej) łączącej wysoką drogę, która biegła wzdłuż rzeki Ganges i ciągnęła się na wschód przez Pendżab i dolinę Taxila do Baktrii. W indyjskim eposie Mahabharata królowie Gandhary są wymienieni jako sojusznicy Kurawów w ich wojnach z Panduwami. Grecki historyk Herodot nazwał ten region Paktuike i wymienia go jako jedną z 20 prowincji Imperium Perskiego.
W czasach imperium perskiego, pod koniec panowania Cyrusa II (558-530 p.n.e.) i Dariusza I (521-486 p.n.e.), Gandhara była częścią siódmego satrapy. To pod kontrolą Achemenidów (mniej więcej między 530 a 380 p.n.e.) zorganizowano administrację rządową, dostosowując się do systemu perskiego. Po 380 p.n.e. aż do inwazji Aleksandra Wielkiego w 327 r. p.n.e. w tym regionie powstało kilka małych królestw. Kontrola Aleksandra nad obszarem była krótkotrwała. Imperium Mauryjskie powstało z Gandhary. Założyciel, Chandragupta II (322-298 p.n.e.), podczas podboju przez Aleksandra był młodym mężczyzną mieszkającym w Taxili. Po udanym ataku na królestwo Magadhy, Chandragupta pokonał Greków Selucid w 305 p.n.e. i został władcą większości Indii. Przez następne 150 lat Gandhara była częścią Imperium Mauryjskiego. Aśoka, wielki władca Maurów, żyjący w latach 304-232 p.n.e., był na początku swojej kariery namiestnikiem Gandhary. Pod Aśoką buddyzm zaczął rozkwitać w regionie.
Po upadku Mauryjczyków, około 185 r. p.n.e., Demetriusz, król Baktrii, najechał na Gandharę, ale nie zajmował jej długo. Okres panowania Menandera, króla Gandhary, który rządził miastami Taxila i Sagala do 140 r. p.n.e., oznaczał krótki okres niepodległości. Po tym okresie królestwo znalazło się pod wpływem Sakas, a na początku naszej ery Partów. Za Partów kulturowe i artystyczne idee Greków zostały przeniesione do ośrodków oświaty i handlu. Słynna szkoła sztuki Gandhara zaczęła stosować konwencje greckie do postaci buddyjskich. Artyści z Gandhary jako pierwsi przedstawili Buddę w ludzkiej postaci. Kładli nacisk zarówno na realizm, jak i idealne piękno ludzkiej postaci.
Złoty wiek Gandhary miał miejsce za rządów Kuszanów. Z tej epoki przetrwały niezliczone pozostałości buddyjskich klasztorów, dużych posągów i różnych buddyjskich stup. Monarcha państwa Kuszanów Kan-Iszka (128-151 n.e.) rządził swoim królestwem z Peszawaru w Gandharze. Imperium rozciągało się od południowych Indii do granicy z Chinami Han. Z Peszawaru buddyjska kultura, religia i sztuka rozprzestrzeniły się na Daleki Wschód.
Po 241 roku n.e. Gandhara została wasalem Sasanidów. Do V wieku pozostawała ośrodkiem kultury, działalności artystycznej i handlowej. Okres ten został naznaczony produkcją gigantycznych posągów Buddy, które zostały wyrzeźbione w zboczach gór i innych dużych posągów, które zostały umieszczone w klasztorach. W połowie V wieku Hunowie najechali Gandharę i kultura popadła w okres upadku. Buddyzm podupadł, a niektóre praktyki hinduizmu powróciły. Sasanidzi wypędzili Hunów w połowie VI wieku.
Mimo że Imperium Sasanidów znalazło się pod kontrolą islamu po 644 roku, Arabowie nie interesowali się Gandharą. Buddyzm trwał tam pod panowaniem tureckim aż do podboju tego obszaru przez hundusów około 870 roku. Stolicę przeniesiono do Udabhandapury w Gandzie i królestwo ponownie prosperowało, przynajmniej przez wczesną połowę średniowiecza. Około 1021 region został przejęty przez przywódców muzułmańskich, a królestwo Gandhary zostało wchłonięte przez świat islamski. Brytyjscy archeolodzy ożywili zainteresowanie historią regionu w połowie XIX wieku.