Miasto Teby, które stało się stolicą starożytnego Egiptu w epoce Nowego Państwa, rozwijało się stopniowo. W przyszłym nomie tebańskim (IV nom Górnego Egiptu), oprócz samych Teb (początkowo mała wioska), istniały jeszcze trzy osady: 1) starożytny Jarti (współczesny Tod) – w pewnej odległości od Nilu, na jego wschodnim brzegu; 2) starożytny Madu (współczesny Medamud) również na wschodnim brzegu oraz 3) starożytny Iuni-Montu, czyli Iuni boga Montu. W naszych czasach Iuni Montu (13 km na południe od Luksoru, na zachodnim brzegu Nilu) nazywa się po arabsku Armant, a po koptyjsku Hermont.
W tych trzech osadach, a na początku i w Tebach, głównym bogiem w starożytności był Montu. Był przedstawiany jako człowiek z głową sokoła i prawdopodobnie był odmianą pospolitego egipskiego boga sokoła, Horusa. W Hermoncie za jego żonę uważano boginię Rattawi. Pierwsza część tego imienia to „Rat” – żeńska forma imienia boga słońca Ra, a „taui” oznacza „Obie Krainy” (czyli Górny i Dolny Egipt). Taki epitet bogini, a także starożytne egipskie imię Hermont (Iuni-Montu), zgodne ze starożytnym egipskim imieniem Heliopolis (Iuni), świadczy o niewątpliwym wpływie systemu religijnego Heliopolis na Hermont.
Montu był uważany za boga męstwa wojskowego, który przynosi zwycięstwo nad wrogami w bitwie. Jego głównym atrybutem była włócznia. Montu był przedstawiany jako mężczyzna z głową sokoła. Miał na sobie koronę z dyskiem słonecznym i dwoma piórami. Według niektórych przypuszczeń pierwotnie Montu był bogiem słonecznym. Wzmiankę o starożytnym „słonecznym charakterze” Montu daje również jego imię, które w tłumaczeniu oznacza „koczownik” (słońce nieustannie porusza się po niebie). Jednak pod wpływem palących promieni słonecznych Montu przybrał postać potężnego niszczyciela – i stopniowo przekształcił się w boga wojny i bitew.
Miasto Hermont, a wraz z nim kult Montu, powstało na początku Środkowego Państwa. Stąd pochodziła XI dynastia faraonów, która po pierwszym okresie przejściowym zaczęła jednoczyć Egipt. Trzej jego królowie noszą imię Mentuhotep, co oznacza „Montu jest zadowolony”.
Na terenie trzech wspomnianych osad oraz Teb królowie XI dynastii wznosili świątynie. W świątyni Toda zachowała się płaskorzeźba przedstawiająca faraona z XI dynastii Nebhepetra (Mentuhotep I) przynoszącego dary ofiarne bogu Montu. Na steli skarbnika Meru jest napisane, że to bóg „Montu dał obie ziemie królowi Nebhepeterowi” (mówimy o faktycznym zjednoczeniu Górnego i Dolnego Egiptu pod auspicjami tego króla, który przywrócił jedność kraju po epoce walk i niepokojów społecznych). Wojny podboju XI dynastii toczono w imieniu i na polecenie Montu.
Za panowania XII dynastii faraonów Hermont został usunięty z pozycji hegemona Egiptu przez sąsiednie Teby. W tym samym czasie Montu znalazł się w cieniu tebańskiego boga Amona. Jednak kult Montu nie wygasł całkowicie. Ten bóg został przeniesiony do Teb. Utraciwszy główne miejsce w panteonie, pozostał bardzo czczony.