Późni barbarzyńcy najechali dzisiejszą Europę, przyczyniając się politycznie, kulturowo i militarnie do upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego, ustanawiając własne królestwa. Hunowie, Alanie i Goci z azjatyckich stepów byli pierwszą falą najeźdźców, która wdarła się do ginącego Cesarstwa Rzymskiego w IV i V wieku n.e., podczas gdy Wandalowie i Burgundowie naciskali na Cesarstwo Rzymskie z zachodu. Frankowie, Alamanowie i Bawarczycy najechali w piątym i szóstym wieku. Longobardowie i Awarowie byli ostatnimi najeźdźcami ziem w VI i VII wieku. Najeźdźcy morscy to Anglicy, Sasi i Jutowie.
Hunowie
Umiejętni konni łucznicy znani jako Hunowie, wywodzący się z dzisiejszej Mongolii, byli amalgamatem wielorasowych, pasterskich nomadów. Ich inwazja na południowo-wschodnią Europę w 371 r. n.e. wywołały efekt domina najazdów z różnych plemion i kierunków geograficznych, które na stałe zmieniły krajobraz gospodarczy i polityczny Europy. Hunowie pokonali Alanów, którzy osiedlili się w Panonii, między Donem i Wołgą, oraz Ostrogotów, którzy zajmowali tereny między Dniestrem a Donem. Pokonali także Gotów w dzisiejszej Rumunii w 376 roku.
Hunowie na krótko sprzymierzyli się z rzymskim generałem Flawiuszem Aetiusem (ok. 406-454), który był zakładnikiem huńskim pod wodzą króla Rua (Rugila) na dzisiejszych Węgrzech. Sojusz rzymsko-huński zakończył się, gdy Rua zmarł w 434 r., a na tronie zasiądą jego bratankowie Bleda i Attyla, synowie jego brata Mundzuka. Attila zamordował Bledę w 441 r., gdy Hunowie dotarli do Dunaju na północnej granicy Cesarstwa Rzymskiego i najechali Trację. Traktat pokojowy z Rzymem przyznał im olbrzymią daninę, ale kiedy nie udało się otrzymać zapłaty, Attyla w 441 r. rozpoczął wojnę z Rzymianami na granicy naddunajskiej. Hunowie przenieśli się następnie do Włoch i Grecji. Aetius i jego sojusznicy pokonali Attylę 20 czerwca 451 roku pod Chalonsen-en-Champagne w bitwie na polach katalauńskich. Attila zmarł w 453 roku, a jego synowie podzielili jego imperium i zaczęli walczyć z własnym ludem. W 455 Hunowie zostali ostatecznie rozgromieni w bitwie pod Panonią przez sojusz plemion, w tym Ostrogotów. Hunowie nie mogli przenieść się do Cesarstwa Wschodniorzymskiego; w konsekwencji zniknęli jako plemię.
Goci
Goci byli pierwotnie grupą plemion gotyckich ze Skandynawii, które osiedliły się między Wisłą a Odrą na terenie dzisiejszej Polski. Imperium Rzymskie spotkało się z Gotami pod rządami Gordiana III (238-244 n.e.). Goci najechali Trację w 238 r. n.e. Rzymianie zawarli z nimi sojusz (foedus) w 332 roku, który obowiązywał do 350 roku, kiedy gocki król Ermeric rozszerzył swoje terytorium od Zatoki Botnickiej do Morza Czarnego. Około 369 wiele wewnętrznych problemów spowodowało trwały podział między Gotami, tworząc Teuringów, co oznacza „ludzi lasu”, którzy w końcu stali się znani jako Wizygoci (zachodni Goci) i Greutingów, co oznacza „ludzie wybrzeża” i znani jako Ostrogoci (wschodni Goci). Wśród podzielonych plemion gotyckich utrzymywała się niewielka animozja; grupy przechodziły z jednego plemienia do drugiego.
Wizygoci
Wizygoci po raz pierwszy zdobyli władzę za cesarza Teodozjusza I (346-395), który wykorzystał ich do pomocy w obronie granicy w Mezji, dzisiejszej Bułgarii. Pod rządami elekcyjnego króla Alaryka (ok. 370-410) opuścili oni Moeisę, stali się Arianami i plądrowali miasta na dzisiejszych Bałkanach i we Włoszech, aż do zawarcia paktu z cesarzem wschodnim w 397 roku. Siły Alaryka rosły, aż w końcu on oblegał Rzym w 408 i 409 i otrzymał ogromny okup. Alaryk ogłosił uzurpatora Pryskusa Attalusa jego marionetkowym cesarzem zachodniorzymskim. W 410 Alaryk zajął Rzym, co przyczyniło się do ostatecznego upadku Cesarstwa Rzymskiego.
Burgundowie
Burgundowie, którzy osiedlili się w dzisiejszej Polsce, przenieśli się na zachód około 260 r. n.e. do dzisiejszego obszaru Koblencji. Założyli własny naród, zostali zmiażdżeni przez Hunów, później ustanowili foedus (przymierze) z Rzymem i zakorzenili się w dzisiejszej Genewie. Frankowie ostatecznie pokonali Burgundów, którzy przeszli na katolicyzm w 533 r. i poddali się dynastii Merowingów w 534 r., pod którą prosperowali.
Frankowie
Frankowie byli pierwotnie sojuszem licznych plemion niemieckich, w tym Allemanów, Franków i Sasów. Frankowie przenieśli się do dzisiejszej Belgii w 357 n.e., nawrócili się na chrześcijaństwo w 360 i zostali dotkliwie pokonani przez Rzymian w bitwie pod Argentoratum. W 486 Frankowie pokonali Rzymian w dzisiejszej Francji. Około 496 roku Allemanowie i część Franków, zostali pokonani i stali się członkami plemienia Ostrogotów, rządzonego wówczas przez Teodoryka.
Wandalowie
Wandalowie po raz pierwszy najechali Cesarstwo Rzymskie około roku 275 n.e. Uciekając przed Hunami osiedlili się w Galii, a następnie w Hiszpanii od 409 do 411. Przenieśli się do Afryki Północnej ostatecznie podbijając Algierię i Maroko. Wandalowie zniszczyli Hippo i ostatecznie osiedlili się w Kartaginie w 439, najechali Sycylię i Włochy, a następnie splądrowali Rzym w 455. Zachodnie Cesarstwo Rzymskie, cierpiące z powodu spadku liczby ludności, podupadających miast i słabej gospodarki, ostatecznie upadło w 476.
Ich okrutne metody sprawiły, że ich nazwa stała się synonimem bezmyślnej destrukcji. Cesarz bizantyjski Justynian I podbił Wandalów w 533 roku.
Swebowie
Swebowie byli plemieniem germańskim zamieszkującym dzisiejsze Czechy. Hunowie zmusili ich do przeniesienia się, a w 407 r. n.e. przekroczyli Ren, ostatecznie osiedlając się w Galicji, dzisiejszej Hiszpanii. Zostali pokonani przez Wizygotów w 456 roku i zniknęli z pisemnych zapisów.
Longobardowie
Longobardowie pochodzili z dzisiejszych północno-zachodnich Niemiec. Wyemigrowali na południe i do VI wieku n.e. przenieśli się do dzisiejszych północnych Włoch. Frankowie oblegali Longobardów w 773 roku. Cesarz Karol Wielki (742-814) interweniował i schwytał króla lombardzkiego Dezyderiusza w 767, skutecznie kończąc rządy lombardzkie we Włoszech.
Awarowie
Awarowie byli konnymi koczownikami z Azji Środkowej, którzy osiedlili się na dzisiejszej równinie węgierskiej. 80-tysięczna ekspedycja Awarów, Hunów, Gepidów i Bułgarów oblegała Konstantynopol w 626 r. n.e., ale próba się nie powiodła. Awarowie z powodzeniem wypchnęli Chorwatów i Serbów na południe i walczyli z Merowingami w dzisiejszej Francji. Jednak Karol Wielki zniszczył ich stolicę w 796 r. Wkrótce potem Awarowie zniknęli jako plemię, ponieważ przyłączyli się do dynastii karolińskiej.
Anglowie i Sasi
Anglowie i Sasi wywodzili się z dzisiejszej Holandii, zachodnich Niemiec i południowej Danii. Ich ruchy morskie zaowocowały osiedleniem się na terenie dzisiejszej Anglii w V wieku n.e., po tym, jak Rzymianie wycofali swoje legiony z Brytanii. Podbili Celtycką Brytanię i uczynili lud poddanymi. Anglowie i Sasi założyli liczne królestwa, z których najbardziej znane były Nortumbria, Wessex i Mercia. Anglosasi stworzyli silną kulturę, ale zostali pokonani przez normańską inwazję Wilhelma Zdobywcy w 1066 roku. Jutowie z dzisiejszej Jutlandii w Danii byli jednym z trzech plemion krzyżackich, które najechały na dzisiejszą Anglię w V wieku n.e. Osiedlili się na wyspie Wight i w Kent.
Głównym skutkiem późnych barbarzyńców było dążenie do ostatecznego zniszczenia Cesarstwa Rzymskiego. Ich kolejne imperia i królestwa stały się prekursorami nowoczesnych państw narodowych.