Rozwój i konsolidacja dynastii Han w Chinach, szczególnie pod względem rozwoju ludności i rolnictwa, wywarły wpływ na plemiona koczownicze wzdłuż jej północnej granicy. W 135 p.n.e. cesarz Chin Han wysłał swojego emisariusza Zhang Qiana (Chang Ch’ien), aby przekonał Yuezhi (Yueh-chih) do wspólnej ofensywy przeciwko Xiongnu (Hsiung-nu). Zhang odnalazł Yuezhi, teraz nazywających siebie Kushanami, we współczesnym Afganistanie, ale nie udało mu się ich przekonać do odnowienia walki przeciwko Xiongnu. Wcześniej Xiongnu zostali zmuszeni do przeniesienia się na zachód, a oni z kolei wypędzili konfederację osiadłych plemion, które następnie przybyły, aby zająć szeroki obszar ziemi w północnych Indiach, Baktrii i Gandharze, które są teraz częścią Afganistanu. Ci ludzie byli znani Chińczykom jako Yuezhi, a innym dalej na zachód jako Indoscytyjczycy. Jedna gałąź Yuezhi była znana jako Kushaowie lub Kusana, prawdopodobnie w wyniku połączenia z chińską prowincją Gansu. W ciągu pierwszych trzech stuleci naszej ery Kushanowie stali się dominującą siłą na północy subkontynentu indyjskiego, części Azji Środkowej i Afganistanu. Ekspansję Imperium Kuszanów przypisuje się najczęściej przywódcy Kaniszce.
Imperium Kushanów kontrolowało długie odcinki Jedwabnego Szlaku, co zapewniało władcom znaczne dochody i władzę. Za Kaniszki Imperium Kuszanów było uważane za równe zarówno Rzymowi, jak i Chinom. Towary handlowe przechodziły przez terytorium Kushanów zarówno ze wschodu, jak i zachodu, wpływając na imperium trendami i pomysłami z całego świata. To przez terytorium Kushanów Azja Środkowa otrzymała wczesne idee i wiedzę buddyjską. Cesarz Kaniszka z zadowoleniem przyjął idee z innych krajów, a uczeni dyskutowali o zoroastryzmie, braminizmie i greckich koncepcjach religijnych. Trwały pomnik tego jest widoczny w szkole sztuki Gandhara. Kultura Kushanów podupadła, gdy niezależne siły w Indiach, a zwłaszcza imperium Sasanidów w Iranie, zaczęły zdobywać większe wpływy.