Po rewolucji 1905 r. car Mikołaj II został zmuszony do uzgodnienia nowej konstytucji dla Rosji, w tym powołania wybieranej Dumy (parlamentu). Car zachował jednak możliwość rozwiązania Dumy, co zrobił w latach 1906 i 1907. Dwie kolejne Dumy 1907-1912 r. i 1912-1917 r. pozostawały w niemal ciągłym konflikcie z Mikołajem. Napięcia polityczne zostały zawieszone na wczesnych etapach I wojny światowej, ale gdy wojna stawała się coraz gorsza dla Rosji, rosnące ceny skłoniły robotników do strajku. Przemoc wybuchła na ulicach Piotrogrodu (Petersburg) i Moskwy podczas rewolucji lutowej, na czele której stanął Piotrogrodzki Związek Radziecki („rada”), a Mikołaj abdykował 2 marca 1917 r.
Władzę przekazano rządowi tymczasowemu pod przywódstwem księcia Lwowa, ale jego pozycja została zakwestionowana przez Radę Piotrogrodzką, zdominowaną przez rewolucyjną rosyjską partię bolszewicką Władimira Lenina. W lipcu w Piotrogrodzie wybuchły zamieszki. Książę Lwów został zastąpiony na stanowisku przywódcy Rządu Tymczasowego przez Aleksandra Kiereńskiego, ale możliwość przywrócenia stabilności wkrótce zrujnuje fala działalności rewolucyjnej.
Rewolucja 1917 roku
W lipcu 1917 roku Tymczasowy Rząd Rosji pod wodzą Aleksandra Kiereńskiego stłumił wybuch rewolucyjnych zamieszek.
LENIN
Po tym, jak jego brat został powieszony za udział w spisku mającym na celu zabicie cara Aleksandra III, Włodzimierz Iljicz Lenin (1870-1924) stał się rewolucjonistą. W 1895 r. został zesłany na Syberię. Po uwolnieniu spędził kilka lat w Europie, gdzie studiował marksizm. Lenin doszedł do władzy podczas rewolucji październikowej 1917 r., ale zmarł niecałe siedem lat później, jego program rewolucyjnej transformacji Rosji spełnił się tylko częściowo.
W sierpniu 1917 r. Generał Ławr Korniłow, naczelny dowódca armii, wydał rozkaz wojskom na marsz do Piotrogrodu, rzekomo w celu ochrony Rządu Tymczasowego przed zagrożeniem bolszewickim. Podejrzewając próbę zamachu stanu, Kiereński zwrócił się do bolszewików o pomoc, zbrojąc bolszewicką milicję Czerwonej Gwardii.
Domniemana próba przejęcia władzy przez Korniłowa zakończyła się niepowodzeniem, ale reżim Kiereńskiego został śmiertelnie osłabiony. We wrześniu Kiereński usiłował zorganizować „konferencję demokratyczną”, aby powstrzymać niesforne lewicowe frakcje żądające władzy, ale nie przyniosło to żadnego skutku, z wyjątkiem skompromitowania tych partii, które z nim współpracowały. W połowie października Komitet Centralny Partii bolszewickiej zebrał się aby zaplanować przejęcie władzy, w obawie że lewicowa koalicja innych partii może przejąć władzę jeśli rząd Kiereńskiego upadnie.
25 października Lew Trocki, główny organizator partii, rozpoczął niemal bezkrwawą rewolucję w Piotrogrodzie. Uzbrojone oddziały pro-bolszewickich rewolucjonistów zajmowały kluczowe stanowiska, takie jak stacje kolejowe i centrale telefoniczne. Kiereński poddał się, a bolszewicy pospieszyli usunąć innych lewicowców z wpływowych pozycji i przystąpili do realizacji rewolucyjnego programu Lenina.