Wyrocznia delficka dostarczała mądrości i rad wielu starożytnym Grekom i nadal pobudza współczesną wyobraźnię, jeśli chodzi o jej prawdziwość i naturę. Według dowodów archeologicznych pierwsza świątynia w tym miejscu pojawiła się w VIII wieku p.n.e. Jednak niektórzy twierdzą, że jej historia jest jeszcze dłuższa i że mogła istnieć w innym miejscu we wcześniejszym terminie. Jej początki są owiane mitem, ponieważ źródła dotyczące wyroczni delfickiej są nieliczne i mają w dużej mierze charakter literacki. Najwcześniejsze pisemne sprawozdanie dotyczące pojawienia się wyroczni delfickiej mówi, że Apollo przybył do Delf – obszaru pierwotnie znanego jako Pyto, który należał do bogini ziemi Gai – i po przybyciu zabił wielkiego smoka. Po zniszczeniu strażnika miejsca Apollo ustanowił to miejsce jako sanktuarium, które później miało pomieścić jego świątynię. Wewnątrz murów świętego domu mieszkała kapłanka, czyli Pytia, przez którą przemawiał Apollo.
Grecy wierzyli, że świątynia znajdowała się w centrum wszechświata. Początkowo wyrocznię odwiedzali stricte mężowie stanu wielkiej władzy i inni przedstawiciele polityczni; jednak później w historii wyroczni mądrzy filozofowie, jak i zwykli obywatele, szukali wiedzy i rady w sanktuarium Apolla. Pozostałości ostatniej świątyni tej niegdyś bardzo prestiżowej i szanowanej wyroczni nadal można zwiedzać; jednak głos Apolla w Delfach ucichł w IV wieku p.n.e.
Rola religii i wróżbiarstwa w życiu i polityce starożytnych Greków jest złożona i skomplikowana. Trudno było oddzielić religię od codziennej egzystencji i trudno jest zrozumieć ówczesną politykę bez uznania wczesnej greckiej religijności. W rzeczywistości samo pojęcie obywatelstwa było często definiowane przez religię i kult. Co więcej, niektórzy uczeni twierdzą, że wyrocznia delficka i inne źródła wróżbiarstwa odegrały wpływową rolę w okresie kolonizacji Greckiej. Kolonie były zazwyczaj zakładane przez indywidualnego założyciela (oikistes), który konsultował się z wyrocznią w celu zatwierdzenia podruży, lokalizacji i uzasadnienia swojego przywództwa.
Dzięki rozszerzeniu greckie wyrocznie pomogły w powstaniu i utrzymaniu różnych greckich państw-miast (poleis). Tradycja konsultacji z wyrocznią była szczególnie ważna w czasach niestabilności politycznej, ponieważ słowa Pytii były używane jako narzędzie do eliminowania nieładu społecznego.
Chociaż odpowiedzi wyroczni nie zastępowały podejmowania decyzji, służyły jako środek, za pomocą którego osiągano konsensus lub uzasadnienie określonej opinii lub rezolucji. Ponieważ znajdowała się poza murami poszczególnych miast-państw, które się z nią konsultowały, wyrocznię uznano za bezpartyjną i można było jej ufać. Jednak niektóre źródła omawiają przekupstwo i wręczanie prezentów jako sposób wpływania na proroctwa Pytii lub jako próbę odkrycia, jaką radę udzielono wrogowi.
W sanktuarium Apolla miał miejsce rodzaj nieformalnej dyplomacji. Wyrocznia udzielała wróżbiarstwa tylko raz w miesiącu i tylko przez dziewięć miesięcy w roku. W rezultacie na miejscu zgromadzało się jednocześnie wielu przedstawicieli państw-maist. Pod koniec VII i na początku VI wieku p.n.e. Ateny konsultowały się również z Apollo w Delphi. Jednak w VI i V wieku p.n.e. powstały inne popularne wyrocznie, dając początek większemu wyborowi do boskich konsultacji.
Rywalizacja między różnymi wyroczniami była również reprezentatywna dla hierarchii bogów i ich popularności. Delphi, z bogiem Apollo, przez długi czas pozostawały najbardziej popularnym miejscem dla wielu Greków. Dopiero wraz z pojawieniem się Aleksandra Wielkiego, który zapoczątkował epokę imperialną i upadek greckich polis, wyrocznia delficka zaczęła wypadać z łask. Jednoczesny upadek wyroczni i miast-państw dostarcza dowodów na ich ważną wzajemną relację.
Wciąż trwa debata na temat tego, co dokładnie miało miejsce podczas konsultacji w Delfach i w jaki sposób Pytia udzieliła odpowiedzi Apolla. Fantastyczne relacje mówią, że Pytia wsiadała na trójnóg i po wdychaniu oparów, które unosiły się z przepaści w ziemi, zostawała wprawiona w szał lub trans i wymawiała niezrozumiałe słowa.
Księża tłumaczyli wypowiedzi i dostarczyli doprecyzowaną wersję pytającemu. Jednak bardziej racjonalny obraz w kontrastujących badaniach opisuje Pytię wypełnioną boskim tchnieniem (pneuma) lub mądrością boga, po czym z wielką jasnością odpowiadała na pytania zadawane zarówno ustnie, jak i pisemnie
Zachowało się wiele zapisanych odpowiedzi otrzymanych w Delphi, a współcześni uczeni podzielili je na kategorie, od historycznych po fikcyjne. Ze względu na problemy w tłumaczeniu i niejasność związaną z kontekstem, w którym dostarczono wiele orędzi, niektóre z zapisanych proroctw są mniej wiarygodne, a nawet niespójne. W większości odpowiedzi następowały po kilku etapach. Pytia zaczynała od oświadczenia, że przesłanie należy traktować poważnie, przypominając obecnym, że źródłem był sam Apollo. Następnie w imieniu boga witała poszukiwacza i wyrażała zainteresowanie i troskę. Po tym następowała odpowiedź Pytii. Nieodmiennie kończyła przesłaniem, które celowo stanowiło wyzwanie, ponieważ wymagało dalszej interpretacji i przemyślenia.
Chociaż niektórzy twierdzili, że odpowiedzi były całkowicie arbitralne i niejednoznaczne, inni inaczej rozumieli złożoność. Moc osobistego osądu i intuicji były bardzo ważnymi i niezbędnymi cnotami, aby wnikliwie zrozumieć proroctwa Pytii. W rzeczywistości często cytowany nakaz „Poznaj samego siebie” był wyryty w nadprożu nad wejściem do świątyni. Bez pewnej wiedzy osobistej trudno byłoby zinterpretować właściwe rady lub mądrość.
Starożytni Grecy przez wiele lat poważnie traktowali mądrość Apolla i jego kapłanek i nadal powracali, mimo że odpowiedzi nie były udzielane w sposób cięty i suchy.