Po zajęciu centrum władzy w Piotrogrodzie w listopadzie 1917 r. bolszewicy rozpoczęli wielostronną wojnę domową. Wielu wysokich rangą oficerów carskich było zdeterminowanych, by przeciwstawić się rewolucji, a partie lewicowe które bolszewicy zepchnęli na bok nie chciały zostawić sprawy w spokoju.
W maju 1918 r. pozostali przywódcy lewicowych socjalistów-rewolucjonistów (SR) utworzyli własny rząd w Samarze nad Wołgą. Zaczęły się formować armie antybolszewickie („białe”), kierowane przez generała Korniłowa na południu, admirała Kołczaka na Syberii i generała Judenicza na północnym zachodzie. Pod koniec 1918 r. sytuacja bolszewików była krytyczna. Armia Czerwona Trockiego pokonała Kołczaka w kwietniu, ale armia Korniłowa – obecnie kontrolowana przez generała Denikina po śmierci Korniłowa – zdobyła Kijów i Odessę w lecie 1919 roku, niemal zagrażając Moskwie. Jednak niszczycielski kontratak odepchnął Denikina do tyłu, a źle skoordynowany atak Judenicza na Piotrogród w październiku 1919 roku nie powiódł się. Ostatnie pozostałe duże siły Białych, pod dowództwem generała Wrangla, próbowały zająć Krym, ale pod koniec 1920 roku ewakuował swoje siły, pozostawiając Armię Czerwoną, aby zlikwidować grupy anarchistów, nacjonalistów i islamskiej milicji, którzy nadal opierały się ponownej inkorporacji przez rząd centralny.
Rosja za Lenina i Stalina
ROSJA 1921-1953
Kiedy Władimir Lenin doszedł do władzy po rewolucji rosyjskiej, szybko ustanowił wysoce scentralizowany system rządów, zakazując wszystkim rywalizującym partiom politycznym i upoważniając dominujący Komitet Centralny partii komunistycznej do wydalania każdego, kto nie postępował zgodnie z linią partii..
Od 1921 roku Lenin promował Nową Politykę Gospodarczą (NEP), w której chłopom dano większą kontrolę nad poziomem produkcji rolnej, niż chcieliby surowi bolszewicy. Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) powstał w 1922 roku.
STALIN
Urodził się Joseph Djugashvilli w Gruzji w 1878 roku. Stalin (1878-1953) wstąpił do marksistowskiej Socjaldemokratycznej Partii Pracy w 1901 roku, a kiedy partia podzieliła się w 1904 roku przyłączył się do frakcji bolszewickiej. Stalin stał się cenionym egzekutorem polityki Lenina, przystępując do politbiura politycznego bolszewików w 1919 r. W 1922 r. był sekretarzem generalnym partii, stając się najwyższym przywódcą po śmierci Lenina. W 1926 r. wyrzucił Trockiego z partii; rządził ZSRR praktycznie bez przeszkód przez prawie 30 lat.
Stalinizm
Po śmierci Lenina w 1924 r. Józef Stalin – którego Lenin faworyzował – usunął, osądził lub stracił swoich rywali w partii i naciskał na twardszą linię i większą scentralizowaną kontrolę państwa. W latach 1928-1932 ustanowił pierwszy z Planów Pięcioletnich – wielkich planów, których celem było przekształcenie ZSRR w społeczeństwo uprzemysłowione. Narzucił też politykę „kolektywizacji”, w ramach której ziemię należącą do kułaków (zamożnych chłopów) oddawano spółdzielniom.
Nastąpiły ogromne trudności, w tym głód na Ukrainie w latach 1932-1933 (Hołodomor spowodował śmierć około 6-10 milionów ludzi). Powstała sieć obozów jenieckich (gułag), a „Wielki Terror” lat 1936-1938 był procesem czystek w elicie partyjnej i armii przeprowadzany przez tajną policję. Około 690 000 osób zostało straconych, a wiele więcej trafiło do obozów jenieckich. Dopiero po śmierci Stalina w 1953 r. lodowaty chłód jego opresyjnego reżimu zaczął topnieć.