Nowe metody uzdrawiania gospodarczego kraju przez demokrację konsocjonalną.
Tolerancja Malezji wkraczała w nowy wiek kierowane przez premiera Mahathira bin Mohammada, który jest w tym regionie postacią kontrowersyjną. Rządził on od 1981 roku był ojcem sukcesu gospodarczego tego kraju, który stał się azjatyckim tygrysem. Nastąpiła restrukturyzacja kraju i wzrost PKB. Udział rolnictwa i rybołówstwa spadł, a przemysłu wzrósł. Wzrost w latach 1990-1996 wynosił średnio 8,8%, a w latach 2000-2006 5% przy nieznacznie podnoszącym się poziomie inflacji. Malezja starła się najbardziej zindustrializowanym krajem. Podczas kryzysu azjatyckiego wartość ringgita spadła jednak, wydobyto się szybko z tej zapaści swoimi siłami, odrzucając zalecenia Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Prowadzono akcję mającą doprowadzić do przekazania w ręce Malajów większości majątku narodowego. Majątki te w ¾ były w rękach Chińczyków. Muzułmańskich bhumiputrów dokształcano na koszt rządu, oferowano im preferencyjne kredyty, zarządy firm reorganizowano według proporcji wyznaniowo-rasowych.
W 1990 roku udział kapitału malajskiego szacowano na 20%. Partia mniejszości chińskiej popierała te poczynania choć bez entuzjazmu, uważając że jest to lepsze od prześladowań i pogromów. Rewolucja konsocjonalna zakładała współpracę reprezentantów głównych grup etniczno-religijnych. Zapewniło to spokój społeczny. Oprócz tego programu budowy zjednoczonego narodu Malezji „Banasa Malaysia” Mahathir, zasłynął z koncepcji „wartości azjatyckich”. Bazowała ona na przekonaniu, że Azjaci mają własną wizję ładu społecznego, która jest konkurencyjna do komunistycznej i demokracji zachodniej. Wizja ta głosiła prymat interesów państwa i kolektywu nad jednostką, wierność konserwatywnym kodeksom w stosunkach społecznych i wyższości harmonii, wynikającej z konsensusu nad rywalizacją wyborczą. Mahathir odrzucał zarzuty, iż zachwala autorytaryzm. Podkreślał, że jego kraj jest jedną z nielicznych stabilnych demokracji regionu. Opozycji z Europy i USA zarzucał kulturowy imperializm. Koncepcja wartości została podchwycona przez Chiny Ludowe i inne reżimy dyktatorskie. Premier pokazał też jak rozumie to, co głosi, kiedy opozycja poparła popularnego wiceprezydenta Alwara Ibrahima, szef rządu w 1998 roku usunął go z rządu pod sfingowanymi zarzutami korupcji, homoseksualizmu i gwałtu na kierowcy.
Dwa lata później pobity w areszcie Ibrahim skazany został na 15 lat więzienia. Na fali antyamerykańskich i antyazjatyckich tendencji koncepcje Mohathira odwołujące się do zranionej dumy Azjatów przyniosły mu popularność. Głośne oskarżenie: finansistów żydowskich” o spowodowanie kryzysu gospodarczego w 1997 roku przyjęte z osłupieniem na Zachodzie, zdobyło mu popularność wśród muzułmanów i wytknięcie USA po 11 września 2001 roku „antymuzułmańskiej histerii”. Na terenie Malezji premier zwalczał fundamentalistów i zachęcał do nauki angielskiego. 30 października 2003 roku po 22 latach złożył dymisję mając 78 lat, to jego olbrzymi autorytet pozwolił mu na dalsze wywieranie wpływu. Nowy premier Ahmad Badawi był jego wypróbowanym współpracownikiem. Wybory w marcu 2004 roku potwierdziły przewagę rządzącego Frontu Nadorowego, który zdobył 198 mandatów na 220.