17 marca 1969 roku Golda Meir została czwartą premier Izraela. Po dziś dzień znana jest jako „Żelazna Dama” izraelskiej polityki, a stwierdzenie to używano dla określenia jej charakteru na długo przed nazwaniem w ten sposób Margaret Thatcher.
Przyszła premier Izraela urodziła się w Kijowie jako Golda Makowicz. W swojej autobiografii napisała, że jej najwcześniejsze wspomnienia to ojciec barykadujący drzwi wejściowe do domu w obawie przed nadchodzącym pogromem. Już w wieku młodzieńczym Golda zaangażowała się w działalność organizacji syjonistyczno-rewolucyjnej, przez co została zmuszona z całą rodziną do opuszczenia Ukrainy i emigracji do USA. W 1906 roku cała rodzina przybyła do Milwaukee gdzie osiedliła się rozpoczynając nowe życie. Po ukończeniu szkół rozpoczęła pracę jako nauczycielka. Z drugiej strony coraz bardziej angażowała się w działalność rozpoczętą jeszcze w dzieciństwie, przemawiając na licznych wiecach, których uczestnicy opowiadali się za syjonizmem socjalistycznym.
Po ślubie w 1921 przeniosła się z mężem i siostrą do Palestyny. Już jednak 3 lata później po niemałych problemach jej mąż stwierdził, że ma dość życia wśród palestyńskiego społeczeństwa, które uważał za nietolerancyjne i agresywne. Stąd też od 1924 roku rodzina Goldy zaczęła życie w Jerozolimie, a sama Meir zajęła się działalnością polityczną. Stała się współzałożycielką Socjaldemokratycznej Robotniczej Partii Izraela, jak również organizacji Histadrut, będącej swojego rodzaju głosem Izraelskich robotników. Zacięta walka o prawa Izraelitów pomogła Meirze zyskiwać coraz większą popularność. 14 maja 1948 roku była jedną z 24 osób, które podpisały deklarację o ustanowieniu Państwa Izrael, była też jedyną kobietą w tym towarzystwie.
W czerwcu tegoż roku została wybrana na ambasadora Izraela w ZSRR. Urząd ten pełniła jedynie przez rok by potem powrócić do kraju i przyjąć tekę ministra w Knesecie, to jest izraelskim parlamencie. Była najpierw ministrem pracy, a potem spraw zagranicznych, a 17 marca 1969 została wybrana przez partie na premiera Izraela. Był to ciężki okres. W 1972 roku w Monachium podczas odbywającej się tam olimpiady sportowcy izraelscy zostali zamordowani przez palestyńskich terrorystów, Golda rozkazała Mossadowi zlikwidowanie wszelakich przedstawicieli palestyńskich organizacji związanych z terroryzmem. Przez długi czas jednak wywiad Izraela miał trudności ze zlokalizowaniem celów, a gdy to się wreszcie udało, Palestyna zaatakowała pierwsza. Wojna była trudna, gdyż Izrael musiał dbać o swój wizerunek międzynarodowy, stąd prewencyjne uderzenie na Syrię, które de facto zakończyłoby działania wojenne nie wchodziło w grę. Nie widząc innego wyjścia Meir ustąpiła ze stanowiska premiera 11 kwietnia 1974 roku.