Na przełomie starej i nowej ery Cesarstwo Rzymskie było najpotężniejszym krajem na świecie. Jego granice rozciągały się od wybrzeża Atlantyku na zachodzie do Azji Mniejszej na wschodzie, od Sahary na południu po wybrzeża Morza Północnego. Pierwszy cesarz rzymski, Oktawian August, chciał zabezpieczyć granice kraju i oprzeć je o naturalne przeszkody terenowe. Podjął działania mające na celu podbicie Germanii i oparcie północno wschodniej granicy na rzece Łabie.
Podbicie barbarzyńskich plemion zajęło Rzymianom 20 lat. W końcu, w 7 r. n.e. Publiusz Kwinktyliusz Warus został namiestnikiem nowej prowincji i przystąpił do jej romanizacji. Działania Rzymian okazały się dla Germanów uciążliwe, sprzeczne z tradycją germańską i bardzo niesprawiedliwe. W 9 r. n.e. plemiona Cherusków, Chauków, Marsów i Brukterów zawiązały sojusz przeciw potężnemu okupantowi.
Armia rzymska w sile trzech legionów pod dowództwem Publiusza Kwintyliusza Warusa została zwabiona w zasadzkę i zaatakowana w Lesie Teutoburskim przez siły Cherusków, Marsów i Brukterów. Bitwa skończyła się największą masakrą armii rzymskiej na obcej ziemi od czasów klęski pod Carrhae w 53 r. p.n.e. Wycięto w pień trzy legiony wraz z kadrą dowódczą i wodzem naczelnym.
Poniższe opracowanie zawiera dokładny opis bitwy w Lesie Teutoburskim. Ponadto znajdziesz tu informacje o wczesnych kontaktach Rzymu z Germanami, narodzinach cesarstwa, organizacji i uzbrojeniu obu armii, podboju Germanii oraz konsekwencjach rzymskiej klęski.
