Ambroży, biskup Mediolanu, urodził się w Trewirze w szlacheckiej rodzinie Aurelian. Jego matka przeniosła się z rodziną do Rzymu po śmierci ojca. Wykształcony w zakresie retoryki i prawa Ambroży był najpierw zatrudniony w Sirmium, a następnie w ok. 370 n.e. jako gubernator Mediolanu. Po śmierci ariańskiego biskupa Mediolanu w mieście wybuchł gwałtowny konflikt o to, czy następny biskup będzie katolikiem, czy arianinem. Ambroży interweniował, aby przywrócić pokój i był tak podziwiany przez wszystkich, że obie strony przyjęły go jako kandydata na biskupa, chociaż w tamtym czasie nie był nawet ochrzczony. W ciągu tygodnia został ochrzczony i wyświęcony na biskupa. Natychmiast oddał swój majątek biednym i poświęcił się studiowaniu Pisma Świętego i greckich ojców kościoła. Jako biskup zasłynął z głoszenia kazań, które częściowo przyczyniło się do nawrócenia wielkiego teologa Aureliusza Augustyna z Hippony, którego Ambroży ochrzcił w Wielkanoc 387 roku.
Kariera Ambrożego była mocno związana z polityką. Nieustannie bronił pozycji Kościoła katolickiego przed władzą różnych rzymskich cesarzy w okresie jego biskupstwa: Gracjana, Maksymusa, Justyny (matki Walentyniana II) i Teodozjusza I.
Był w stanie utrzymać niezależność kościoła od władzy cywilnej w swoich konfliktach z pogaństwem i Arianizmem. Co do pierwszego, Ambroży walczył z Symmachusem, sędzią Rzymu, o Ołtarz Zwycięstwa w Senacie: cesarz Gracjan usunął ołtarz w 382 r., a po śmierci Gracjana Symmachus zwrócił się do Walentyniana II o jego przywrócenie. Pod wpływem Ambrożego prośba została odrzucona.
Arianizm otrzymał cios, gdy Ambroży odmówił oddania kościoła na użytek arian. Jego decyzja została uznana za usankcjonowaną przez niebo, kiedy – w środku sporu – w kościele odkryto ciała męczenników Gerwazego i Protazego. Ambroży dodatkowo wzmocnił władzę kościoła wobec państwa w dwóch incydentach, w których zajął zdecydowane stanowisko przeciwko cesarzowi Teodozjuszowi I.
Jeden incydent dotyczył odbudowy synagogi w Callinicum w 388 roku; drugi miał związek z pochopnym rozkazem cesarza, który doprowadził do masakry tysięcy niewinnych ludzi w Tesalonikach latem 390 r. Ambroży odmówił Teodozjuszowi przyjęcia sakramentów, dopóki nie odprawi publicznej pokuty za to okrucieństwo. Jednym z powodów wpływu Ambrożego na Teodozjusza było to, że w przeciwieństwie do większości cesarzy chrześcijańskich, którzy opóźniali przyjęcie do kościoła aż do łoża śmierci, został ochrzczony, więc w życiu prywatnym znalazł się pod zwierzchnictwem kościoła.
Znajomość greckiego języka Ambrożego umożliwiła mu wprowadzenie na Zachód wielu wschodnich teologii. Jego dzieła obejmują hymny, listy, kazania, traktaty o życiu moralnym oraz komentarze do Pisma Świętego i sakramentów. Był także gorącym zwolennikiem życia monastycznego w północnych Włoszech.