26 listopada 1855 roku, w Konstantynopolu w Turcji umiera Adam Mickiewicz. Jeden z najwybitniejszych Polskich pisarzy, jeden z trzech Wieszczów Narodowych
Urodził się w Wigilię 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka, jako syn Mikołaja Mickiewicza, szanowanego adwokata i komornika mińskiego. Jego matką była Barbara z Majewskich. Ojciec Mikołaj był pierwszą osobą z całego rodu, która posiadała wyższe wykształcenie i to głównie dzięki niemu Adam od dzieciństwa wpajaną miał potrzebę ciągłego poszerzania swojej wiedzy. Jako niezbyt zamożna szlachta, Mickiewiczowi toczyli ciągłe spory o dokumenty mające dowieść ich szlachectwa. Doszło nawet do tego, że w 1787 roku szlachcic Janiszewski pozwał ich przed sąd, w sprawie rzekomego przywłaszczenia sobie majątków szlacheckich. Mickiewiczowie proces wygrali, ale już w 1804 czekał ich kolejny. W takiej, dosyć nerwowej atmosferze dorastał Adam.
W latach 1807-1815 uczył się w dominikańskiej szkole powiatowej. Następnie studiował nauki humanistyczne na uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, chciał zostać nauczycielem. W czasach studenckich zasłynął jako jeden z założycieli Towarzystwa Filomatów, tajnej organizacji, która później stała się spiskową organizacją narodową. W 1819 roku został nauczycielem w Kownie, gdzie w 1822 roku napisał rozprawę za co otrzymał tytuł magistra filozofii. Już jednak rok później w 1823 została aresztowany i uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie, a następnie zesłano go wgląd Rosji, za działalność spiskową w czasach studenckich.
Lata 1824-1829 to lata tułaczki po Rosji. Mickiewicz przebywał w miastach takich jak Petersburg, Odessa, Moskwa, znalazł się też na Krymie. Podczas tego pobytu na wschodzie po raz pierwszy zetknął się ze środowiskiem dekabrystów, czyli rewolucjonistów rosyjskich. Następnie rozpoczął liczne podróże po Europie, był w Niemczech, Włoszech czy Szwajcarii. Następnie osiadł w Dreźnie gdzie wnikliwie studiował dzieła Henriego de Saint-Simona. Bezpośrednio z Drezna udał się do Paryża, gdzie przebywał na emigracji. W 1834 roku ożenił się z Celiną Szymanowską i nawiązał współpracę z działaczami emigracyjnymi pisząc różnorakie artykuły w pismach publicystycznych. Był też profesorem literatury łacińskiej na Uniwersytecie w Lozannie w Szwajcarii, w latach 1839-1840. Swój pierwszy artykuł napisał w 1818 roku na łamach Tygodnika Wileńskiego, a już dwa lata później powstało jedno z najbardziej rozpoznawalnych jego dzieł, Odę do Młodości. ” Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga; Łam, czego rozum nie złamie” – słowa te stały się znamienne dla młodych ludzi, starających się wyciągnąć z życia jak najwięcej.
W 1822 roku wydał w Wilnie tomik poezji Pt. „Ballady i romanse”. Ów tomik znacząco wpłynął na całą poezję polską. Zapoczątkował nurt romantyczny oparty o ludowość i obyczaje co wcześniej nie było widoczne w polskiej poezji. Następne dzieła Mickiewicza to tytuły tak znane jak „Grażyna” , „Dziady”, „Konrad Wallenrod” czy „Pan Tadeusz”. We wrześniu 1855 roku, gdy toczyła się wojna krymska wyjechał do Konstantynopola by tam tworzyć oddziały polskie. Zmarł nagle podczas epidemii cholery, choć mówi się też, że został otruty arszenikiem lub, że miał rozległy wylew krwi do mózgu. Jego ciało przewieziono do Paryża i w 1855 roku pochowano na cmentarzu des Champeaux w Montmorency.
W 1890 roku przeniesiono je na Wawel co stało się przyczyną manifestacji politycznej. Do dziś symboliczny grób poety znajduje się w powstałym w 1955 roku Muzeum Adama Mickiewicza w Stambule Jeden z synów Mickiewicza, Władysław ufundował w 1903 roku w Paryżu, muzeum gromadzące pamiątki po ojcu. Dziś znajduje się ono w gmachu Biblioteki Polskiej na wyspie Świętego Ludwika.