Do 1750 r. praktycznie cała Ameryka została zajęta przez Hiszpanów, Portugalczyków, Francuzów lub Brytyjczyków, a pozostałe wyspy i enklawy zajęły mniejsze mocarstwa europejskie. W przeciwieństwie do tego, do 1914 r. tylko kilka obszarów pozostało koloniami europejskimi, a pozostałe wywalczyli niepodległość. W przypadku kolonii amerykańskich w Stanach Zjednoczonych i Hiszpanii w południowej Ameryce, powstania krajów odbyło się przez wojny rewolucyjne.
Europejczycy w Ameryce
AMERYKA PÓŁNOCNA. KARAIBY 1750
W połowie XVIII wieku większość terytorium wschodniej części Ameryki Północnej została podzielona między narody europejskie. Brytyjczycy zajęli Trzynaście Kolonii, obszar wschodniego wybrzeża tego, co miało stać się Stanami Zjednoczonymi, a także Nową Szkocję i obszar wokół Zatoki Hudsona we współczesnej Kanadzie.
Ziemie francuskie
Głównymi przeciwnikami Wielkiej Brytanii w Ameryce Północnej byli Francuzi, którzy utrzymywali większość współczesnej wschodniej Kanady (lub „Nowej Francji”) ze swojej głównej fortecy w Quebecu. Detroit (założony w 1701 r.), a do 1750 r. mieli szereg umocnionych pozycji wzdłuż wielkich dróg wodnych. Celem było połączenie z ich istniejącymi posiadłościami wokół Nowego Orleanu na południu w celu stworzenia północno-południowego korytarza terytorium francuskiego, z którego można by było czynić nacisk na Brytyjczyków. Mniej więcej w tym samym czasie brytyjscy koloniści zaczęli przenosić się do Ohio, eskalując konflikt między Wielką Brytanią a Francją.
Wojna francusko-indiańska 1754-1760
Wielka Brytania i Francja walczyły przez dziesięciolecia o kontrolę kluczowych dróg wodnych rzek Ohio i Mississippi. W 1754 r. potyczka w pobliżu Fort Duquesne między wojskami kolonialnymi Francji i Wirginii skłoniła do wysłania brytyjskich sił ekspedycyjnych, dowodzonych przez generała dywizji Edwarda Braddocka, który próbował zająć francuski fort. Z pomocą swoich amerykańskich sojuszników Irokezów, Francuzi rozgromili Brytyjczyków. Rdzenne siły miały odegrać główną rolę po obu stronach w tak zwanej wojnie francusko-indiańskiej.
Serię francuskich zwycięstw zatrzymała dopiero porażka nad jeziorem St. George we wrześniu 1755 r., która zostawiła dolinę Hudson w posiadaniu Wielkiej Brytanii. W 1756 roku konflikt stał się globalny (jako wojna siedmioletnia), a Brytyjczycy zaczęli dostrzegać, że Ameryka Północna jest areną, na której mogą zaszkodzić interesom francuskim i zmusić Francję do odwrócenia zasobów od Europy.
W 1758 roku Brytyjczycy rozpoczęli kampanie zmierzające do wyruszenia na północ od Nowego Jorku, zajęcia Louisburga i marszu na francuską stolicę w Ameryce Północnej, Quebec.
Koniec Nowej Francji
1759 r. francuski dowódca, markiz de Montcalm, walczył z szeregiem skutecznych akcji blokujących, ale Brytyjczycy zajęli Louisbourg i Montcalm został zamknięty w Quebecu. Brytyjskie siły generała Wolfe’a zajęły miasto, chociaż obaj dowódcy zginęli w bitwie. We wrześniu 1760 roku markiz de Waudreuil poddał ostatnią francuską twierdzę w Montrealu, kończąc północnoamerykańską fazę wojny siedmioletniej i przekazując terytoria „Nowej Francji” Wielkiej Brytanii.