Wielokrotne walki i powstania pomiędzy Szkotami i Anglikami, walki o tron. Ostateczna przegrana Szkotów i związane z tym skutki.
Na początku osiemnastego wieku pretensje Szkotów razem z roszczeniami Stuartów do tronu Anglii doprowadziły do dwóch krwawych powstań szkockich. Po śmierci Jakuba II w 1688 roku Stuartowie utracili tron angielski. Szkoccy górale chcieli mieć szkockiego króla. Jednak Anglicy celowo próbowali rozbić szkocki system klanowy, wymagając, aby przywódcy klanów mieszkali z dala od domu w Edynburgu lub Londynie. W wyniku tego potrzebowali więcej pieniędzy, podnieśli więc czynsze i rozpoczęli usuwanie ludzi z zajmowanej ziemi. Poczucie wspólnoty rodzimej uległo więc załamaniu, a członkowie rodów stali się dzierżawcami, bez praw klanowych.
W 1714 roku zmarła królowa Anna. Nowym królem został jej kuzyn Jerzy z niemieckiej dynastii hanowerskiej. Był on prawnukiem króla Anglii Jakuba I i protestantem, ale obcokrajowcem. Wielu sądziło, że Szkot, Jakub Edward Stuart, ma większe prawo do tronu. Był nie tylko Stuartem, ale też katolikiem. Wielu Szkotów odczuwało niezadowolenie, bo w 1707 roku naród ich został połączony z Anglią jako „Zjednoczone Królestwo”. Jakobici najechali w 1715 roku Anglię i zostali pokonani pod Preston w Lancashire. Jakobici popierali Stuarta, dlatego też przygotowywali powstania w Anglii, jak i w Szkocji, jednak bezskutecznie.
Jakub Stuart powrócił z Francji za późno. Zgładzono 26 żołnierzy, a siedmiuset zesłano za karę do Indii Zachodnich. W 1745 roku wybuchł następny zryw. Syn Jakuba, Karol Edward, znany pod nazwą jako Bonnie Prince Charcie, który był pół-Szkotem, pół-Polakiem, syn Marii Klementyny Sobieskiej, dorastającym w Rzymie, wylądował potajemnie w Szkocji i pokierował kolejnym powstaniem. Po opanowaniu Szkocji jego oddziały najechały Anglię. Dotarły do Derby, ale nie posunęły się dalej na południe.
W 1746 roku zostały rozgromione w bitwie pod Culloden. Bonnie Prince Charcie zbiegł w przebraniu znowu do Francji. Pomogła mu w tym Flora MacDonald, córka przywódcy klanu, który współpracował z Anglikami. Dowódcą wojsk angielskich był książę Cumberland, który kazał dobijać rannych. Zemsta Anglików była sroga. Przywódcy klanów z terenów wyżynnych zostali straceni, a członkowie rozbrojeni. Do 1782 roku nie wolno im było nosić spódniczek (kiltów) ani grać na dudach.
W ciągu lat z ziemi klanowej siłą wysiedlono ludzi i rozpoczęto wypasanie owiec, aby zarobić na wełnie dostarczanej rozwijającym się fabrykom włókienniczym w Anglii. Ludność przesiedlano do miast, Ulstern lub kolonii.