Druga połowa lat 40. XX w. skupiała się na rozgrywkach pomiędzy Zachodem i Wschodem. Efektem był podział Niemiec.
Po zakończeniu wojny Francja i ZSRR dążyły do odbudowy własnych gospodarek i zniszczenia potencjału zbrojeniowego Niemiec. W związku z tym rozpoczęto ogałacanie swoich sfer okupacyjnych z ciężkiej infrastruktury przemysłowej i innych materiałów. Wymiana wyposażenia przemysłowego ze strefy zachodniej na żywność i surowce ze strefy radzieckiej była przyczyną niekończących się scysji, ponieważ każda ze stron inaczej obliczała wartość majątku i inaczej szacowała dopuszczalny minimalny poziom uprzemysłowienia Niemiec.
USA uważało, że będą musieli podnieść poziom uprzemysłowienia w swojej strefie ze względu na wpływ uchodźców ze Wschodu. Związek Radziecki odmawiał dostarczania przewidzianych ilości produktów żywnościowych ze swojej strefy na Zachód, tłumacząc to małymi dostawami wyposażenia przemysłowego. Skłoniło to Zachodów w maju 1946 r. do wstrzymania wysyłania i demontażu przemysłowego wyposażenia. Zaprzestano w obliczu problemu aprowizacyjnego i ekonomicznego chaosu wywozić reparacje, a rozpoczęły przywożenie żywności.
Impas polityczny powstał też z powodu postępowania ZSRR w swojej strefie okupacyjnej. Jeszcze przed zakończeniem wojny przyjechał do części Niemiec okupowanych przez Rosjan, przebywający na emigracji w Moskwie, przywódca Niemieckiej Partii Komunistycznej Walter Ulbricht. Po wojnie władze ZSRR dopuściły do działalności inne partie na terenie swojej strefy okupacyjnej, jednak Partia Komunistyczna była wyraźnie faworyzowana.
W początkach 1946 roku mimo to komuniści ponieśli porażkę w wyborach i ZSRR postanowił wyeliminować pozostałe ugrupowania polityczne. Przykładem jest tutaj Partia Socjalistyczna, która zmuszona została do połączenia się w kwietniu 1946 r. z komunistami, co dało Niemiecką Partię Jedności. Polityka Stalina miała trzy cele w strefie radzieckiej:
1) podtrzymanie słabości Niemiec
2) wykorzystanie ich do odbudowy radzieckiego przemysłu
3) niedopuszczenie do powstania tam jakichkolwiek niekontrolowanych grup, które mogłyby rzucić wyzwanie radzieckiej hegemonii
Podejrzliwość wobec ZSRR państw zachodnich doprowadziła do zmiany polityki okupacyjnej. Krótko po apelu Jamesa Byrnes’a we wrześniu 1946 r. o wskrzeszeniu niemieckiej gospodarki połączono dwie strefy okupacyjne Wielkiej Brytanii i USA w jeden ekonomiczny i administracyjny organizm o nazwie Bizonia. Francja jednak nie zgodziła się zjednoczyć z pozostałymi dwoma, ponieważ nie chciała, aby powstało jednorodne i silniejsze państwo Niemiec.
Mimo to 1946 r. była jeszcze szansa porozumienia, aby zapobiec podziałowi Niemiec. Jednak po 1947 r. antagonizm między Wschodem i Zachodem osiągnął szczyt i wykluczał jakiekolwiek dyplomatyczne uregulowania. Ogłoszone zostały doktryny Trumana i plan Marshalla, które doprowadziły do podziału świata na dwa wrogie obozy. W lipcu 1947 r. Stalin odrzucił plan Marshalla w imieniu swoje państwa, jak i państw okupowanych. 21 maja 1949 roku powstała ze stref okupowanych zachodnich Niemiecka Republika Federalna (NRF). W odpowiedzi na to w październiku 1949 r. powstała Niemiecka Republika Demokratyczna (NRD) pod wpływami ZSRR.