Powstanie mało znaczących paktów pomiędzy krajami bałkańskimi, które praktycznie nic nie przyniosły i nie wywarły aż tak dużego wpływu na europejską historię.
Małą Ententą nazwano porozumienie pomiędzy Czechosłowacją, Jugosławią i Rumunią zawarte 16. lutego 1933 roku. Pozwoliło to połączyć ściślej te kraje przeciwko rewizjonizmowi węgierskiemu i próbie powrotu Habsburgów na tron, czyli Austrii lub na Węgrzech. Z czasem stało się to mniej ważne i realne. Każde z tych państw miało chociaż jednego sąsiada, który mógł zagrażać, ale Ententa nie przewidywała wzajemnej pomocy w przypadku zagrożenia, np. Jugosławia-Włochy, Czechosłowacja-Niemcy, Rumunia-Rosja. Dążono więc do rozszerzenia ważności sojuszu na wszystkie wypadki wobec każdego zagrożenia, jednak okazało się to niemożliwe.
Powstała „nowa” mała Ententa, której celem było stałe uzgadnianie polityki zagranicznej tych trzech państw i podkreślenie większej wagi wystąpieniom Małej Ententy na arenie międzynarodowej. Utworzono Stałą Radę, Radę Ekonomiczną i Sekretariat. Stała Rada składała się z trzech każdorazowych ministrów spraw zagranicznych, zbierała się cyklicznie i dyskutowała podejmując uzgodnienia o wspólnych interesach i wspólnej polityce wobec państw trzecich. Podejmowano Pak Organizacyjny i posiadał on trwałość nieograniczoną i dotychczasowe porozumienia dwustronne były także przedłużone bezterminowo.
Jednak współpraca między tymi krajami została ograniczona powstaniem Ententy Bałkańskiej 9 lutego 1934 roku, do której weszły też Turcja i Grecja, i miała charakter antyfaszystowski. Ale i ta współpraca osłabła poprzez zmianę kursu polityki zagranicznej Jugosławii na proniemiecki.