W 1775 roku hiszpańska i portugalska kontrola nad państwami Ameryki Łacińskiej wydawała się całkowitą. Jednak wybuch rewolucji amerykańskiej i francuskiej był inspiracją dla osób poszukujących niepodległości w Ameryce Środkowej i Południowej oraz umożliwił szukanie pomocy tym, którzy już walczą o autonomię.
Kiedy Napoleon zwrócił się przeciwko swoim hiszpańskim sojusznikom w 1808 r. podczas wojny półwyspowej, wydarzenia przybrały katastrofalny obrót dla Hiszpanii. Hiszpański król Karol VI i jego syn Ferdynandem zostali wzięci na zakładników przez Napoleona, rebelianci nastawieni na niepodległość wykorzystali próżnię władzy, by walczyć o niepodległość w całej hiszpańskiej Ameryce.
Wyzwolenie hiszpańskiej Ameryki
Siły rewolucyjne powstały z przeciwległych krańców kontynentu. Od południa Jose de San Martin, były hiszpański oficer wojskowy, poprowadził 5000 żołnierzy przez Andy z Argentyny do uderzenia w słaby punkt w Chile w 1817 r. Następnie San Martin wyzwolił hiszpańską twierdzę w Peru. Z północy przybył Simon Bolivar, którego siły wkroczyły do Wenezueli w 1813 roku; prowadzili zaciekłą kampanię, ale z ograniczonymi możliwościami. Jednak w 1817 roku pojawił się większy, zrewitalizowany ruch niepodległościowy, który dopełnił walki o północ. W 1821 roku Bolivar został mianowany prezydentem Gran Colombia – związku Kolumbii, Panamy i Ekwadoru.
Do 1821 roku kolejne kampanie wyrwały Nową Granadę i Wenezuelę spod hiszpańskiej kontroli.
SIMON BOLIVAR
Bohater walki Ameryki Południowej o niepodległość od Hiszpanii, Simon Bolivar (1783-1830), rozpoczął swoją rewolucyjną karierę w Wenezueli w 1813 roku znany jako El Libertador. Jego nadzieje na wielki związek nowo niepodległych państw zostały rozwiane, gdy wczesna Republika Gran Kolumbii rozpadła się na jej kraje składowe (Kolumbia, Panama i Ekwador) przed jego śmiercią w 1830 roku.
W środkowych Andach armie południowe i północne zmiażdżyły pozostałe siły lojalistów. Odzyskane przez Hiszpanów Peru zostało niepodłym w 1824 roku.
W międzyczasie w Meksyku w 1810 r. pojawił się ruch kierowany przez radykalnego księdza Miguela Hidalgo Costilla, który zorganizował niewytrenowaną armie 80 000 rdzennych bojowników. Chociaż Hidalgo został schwytany i stracony w 1811 roku, mocno zachwiał hiszpańską kontrolą Meksyku, a kraj uzyskał niepodległość dopiero w 1821 roku.
W Brazylii kolonialne klasy wyższe, uzależnione od afrykańskiego niewolnictwa, chciały utrzymać więzi z Portugalią. W 1808 roku, portugalski dwór uciekł przed Napoleonem do Brazylii, król Jan wrócił do Lizbony tylko w 1821 roku, pozostawiając syna Pedro w kolonii. W 1822 roku Pedro ogłosił niepodległość Brazylii i ogłosił się cesarzem.
JOSE DE SAN MARTIN
Argentyński bohater narodowy Jose de San Martin (1778-1850) dołączył do walki o niepodległość Ameryki Południowej w 1812 r. W 1817 r. przekroczył Andy, aby obalić hiszpańską kontrolę nad Chile i w 1824 r. uzyskał ostateczną niepodległość Peru. Zmarł we Francji.
Rewolucja meksykańska
Podczas gdy Brazylia zachowała swoją integralność, dawna hiszpańska Ameryka podzieliła się na kilkanaście republik. Jednak walki wewnętrzne spowodowały upadek pierwszych rządów konstytucyjnych, a Ameryka Łacińska w połowie XIX wieku była nękana niestabilnością, co doprowadziło do powstania sił zbrojnych (caudillos).
W 1876 r. jeden z nich, generał Porfirio Diaz, przejął władzę w Meksyku i ustanowił dyktaturę. Niechęć do niego wybuchła podczas rewolucji meksykańskiej w 1910 r., która obaliła Diaza w 1911 r. Jego następca, Francisco Madero, nie spełnił oczekiwań bardziej radykalnych rewolucjonistów, takich jak Emiliano Zapata i Francisco („Pancho”) Villa, którzy prowadzili wojnę domową do 1920 roku.