Maksym Wyznawca, znany również jako Maksym Teolog i Maksym Konstantynopolitański, urodził się w Konstantynopolu w szlacheckiej rodzinie bizantyjskiej i otrzymał dobre wykształcenie. Pełnił funkcję sekretarza cesarza Herakliusza, został szefem kancelarii cesarskiej i nadzorował kompleksową przebudowę wyższych szczebli służby cywilnej. Zrezygnował jednak ze stanowiska i został mnichem około 614 roku n.e. w klasztorze Chrysopolis. Do 618 poczynił duże postępy w życiu monastycznym, pozyskał ucznia, mnicha Anastazego, który był towarzyszem Maksyma do końca jego życia.
Kiedy Persowie najechali jego region w 626, Maksym uciekł do Afryki. W tym czasie zyskał znaczną reputację teologiczną. Większość jego pism teologicznych pochodzi z czasów pobytu w Afryce. Tam stał się zagorzałym przeciwnikiem monotelizmu — doktryny, według której Jezus Chrystus miał jedną wolę, ale dwie natury: boską i ludzką. Kościół katolicki odrzucił tę doktrynę, podobnie jak Maksym, który obstawał przy dytelityzmie, który wierzył, że Chrystus ma dwie wolę, a nie jedną. Wypowiedział się przeciwko monotelizmowi na Soborze Laterańskim w 649 roku.
Jego szczerość doprowadziła do jego aresztowania w 653 roku przez cesarza Konstansego II, a kiedy odmówił przyjęcia dekretów cesarza, został wygnany. Wrócił do Konstantynopola w 661, ale po raz kolejny odmówił wyrzeczenia się swoich przekonań. Jego kara obejmowała odcięcie prawej ręki i języka, i został ponownie wygnany. Zmarł 13 sierpnia 662 r. Uważany za jednego z wielkich teologów Kościoła Katolickiego, Maksym otrzymał tytuł „Teologa” i został uznany za Doktora Kościoła ze względu na jego wkład w teologię, w szczególności we Wcielenie .
Maksym preferował dwie formy pisania: zbiór akapitów, z których wiele jest bardzo krótkich, a drugi to odpowiedzi na pytania zadawane mu przez innych. W swojej pracy widział siebie jako interpretującego różne tradycje, najważniejsze Pisma, ale także ojców kościoła, sobory, świętych i sakramenty. Pisma Maksyma są uważane przez niektórych za wysoce spekulacyjne, bardzo intelektualne i trudne do zrozumienia. Lubił wszystko wyjaśniać bardzo szczegółowo. Pozostawił po sobie około 90 pism, pisma te dotyczyły takich tematów, jak traktaty teologiczne i polemiczne, symbolika, mistycyzm, dojrzałość duchowa i wcielenie Chrystusa.