Zakon Świętego Augustyna (augustianie-eremici, pustelnicy św. Augustyna), czwarty i ostatni wielki zakon żebraczy w Kościele rzymskokatolickim, utworzony z połączenia wielu stowarzyszeń ascetycznych we Włoszech, do których papież Innocenty IV 17 stycznia 1244 nadał reguły św. Augustyna. Zakon Świętego Augustyna został później reorganizowany w 1256 r. na kapitule rzymskiej (zatwierdzonej przez papieża Aleksandra IV), a następnie na kilku kolejnych kapitułach. Reguły św. Augustyna, są mniej surowe niż reguły franciszkanów, dominikanów i późniejszych zakonów; zasady te zapewniały również zakonowi prawo własność. Upadek obyczajów spowodował u Augustunianów przeprowadzenie reform i doprowadził do powstania nowych zgromadzeń. W XVI wieku Zakon Świętego Augustyna miał we właśności 28 prowincji, a w XVII wieku nawet 40, obok których znajdowało się 13 kongregacji. Wśród tych ostatnich był kongregacja saksońska, do którego należał także Luter. Do czasu rewolucji francuskiej zakon, który stracił już na znaczeniu, przestał istnieć we Francji, Hiszpanii, Portugalii i Niemczech.
Znacznie wcześniej położono początek żeńskiego zakonu augustianów, którego początki sięgają żeńskiej wspólnoty monastycznej w Hipponie, na czele której stała siostra Augustyna. Ale za żeńską gałąź zakonu męskiego są uznawani augustianki bose, których 4 kongregacje znajdują się w Hiszpanii i zostały założone w XVI – XVII wieku. Nosili białe ubrania ze skórzanym paskiem i kapturem, na które na święta zakładali czarne z czarnym kapturem. Należy do nich zaliczyć także inne zakony żeńskie, które przestrzegały reguł św. Augustyna: tercjarze, anuncjatki, urszulanki, itp.