Alaryk I – pierwszy król Wizygotów; urodził się około 376 r. n.e. na leżącej u ujścia Dunaju wyspie Peike i należał do rodu Baltów. Po śmierci Teodozjusza Wielkiego w 395 r. osiedleni w Cesarstwie Rzymskim Wizygoci wybrali na króla 19-letniego Alaryka, który był ich przywódcą za życia Teodozjusza. Po nieudanym ataku na Konstantynopol zdewastował Macedonię i Tesalię oraz przedarł się przez niezabezpieczony Wąwóz Termopilski do Grecji. Ateny uratował od ruiny tylko bogaty okup, podczas gdy Korynt, Argos i Sparta padły pod ciosami zaciekłego wroga. Wreszcie wódz Zachodniorzymskiego cesarza Honoriusza, Flawiusz Stylicho, stanął w obronie uciśnionego Cesarstwa Rzymskiego. Wylądował ze swoją armią w pobliżu Koryntu i po kilku małych bitwach w Arkadii otoczył Alaryka swoimi wojskami w Elidzie, tak ostatniemu z trudem udało się wycofać do Epiru. Ale cesarz wschodniorzymski Arkadiusz, zazdrosny o powodzenie Stylicho, zawarł pokój z Alarykiem i mianował go namiestnikiem wschodniej Ilirii.
Alaryk, którego wszystkie plemiona jego ludu uznały za swojego króla i który zajmował trzecie miejsce pod względem władzy w Cesarstwie Rzymskim, postanowił (400 r.) najechać Italię. Oblężenie niektórych miast, na przykład Akwilei najwyraźniej zajęła mu dużo czasu, przez co Stylichowi udało się zgromadzić legiony z odległych prowincji i werbować wojska pomocnicze spośród barbarzyńców. Cesarz Honoriusz, który gdy wróg zbliżył się do Mediolanu, chciał uciec do Galii, musiał zamknąć się w niewielkiej fortecy Aste na Tanarze i dopiero podejście Stylicho uwolniło go z niebezpiecznej sytuacji. Wkrótce potem (6 kwietnia 402 r.) miała miejsce bitwa pod Pollentią (południowy zachód od Asty). Alaryk został zmuszony do odwrotu, a po drugiej zadanej mu klęsce pod Weroną, jesienią zaczął wycofywać się do Ilirii. Kilka lat później Stylicho, który chciał trzymać go z dala od granic Italii i pozyskać jego przyjaźń dla realizacji planów przeciwko Cesarstwu Wschodnio-rzymskiemu, zawarł z nim układ, na mocy którego Alaryk został mianowany namiestnikiem Cesarstwa Zachodniego, z roczną wypłatą 1800 kg złota.
Ponieważ po śmierci Stylicho rząd rzymski odmówił wykonania zawartej przez niego umowy, w 408 roku Alaryk po raz drugi najechał Italię. Aby nie spowalniać swego ruchu oblężeniem ufortyfikowanej Rawenny, rezydencji Honoriusza, udał się wzdłuż wybrzeża, a następnie z Arminium skręcił Via Flaminia do Rzymu. Dopływ wszelkiego rodzaju zaopatrzenia do tego miasta został odcięty, a Rzym wkrótce został zmuszony przez głód i choroby do rozpoczęcia negocjacji. Ponieważ dwór w Rawennie odmówił przyjęcia warunków pokojowych zaproponowanych przez Alaryka, od 409 r. ponownie zbliżał się do Rzymu. Zajmując port w Ostii, szybko doprowadził miasto do skrajnej pozycji i zmusił go do uznania prefekta miasta Attalusa za cesarza, a jego samego, Alaryka, za głównego dowódcę Cesarstwa Zachodniorzymskiego. Wkrótce jednak pokłócił się z Attalusem i pozbawił go cesarskiej władzy. Kiedy dwór Rawenny, zachęcony przybyciem wojsk pomocniczych, ponownie odrzucił propozycje Alaryka, ten ostatni podszedł pod mury stolicy po raz trzeci. Senat zdecydował się na desperacki opór, ale dzięki zdradzie kilku niewolników, którzy nocą otworzyli Bramę Salariańską, Alaryk zdobył miasto 24 sierpnia 410 roku. Po kilkudniowym splądrowaniu Rzymu Alaryk obrucił wojsko w stronę południowych Włoch i rozpoczął przygotowania do zajęcia rzymskich spichlerzy – Sycylii i Afryki; ale burza, która zatopiła wiele jego statków, uniemożliwiła powodzenie tego przedsięwzięcia. Wkrótce potem Alaryk zmarł. Jego ciało, według Jordana, zostało spuszczone wraz z wieloma skarbami na dno rzeki Busento, a jeńców, których użyto do tej pracy, zabito, aby nikt nie mógł dowiedzieć się o miejscu jego pochówku. Jego zięć Ataulf został wybrany na króla po nim.