Jednym z najbardziej zgubnych aspektów ideologii niemieckiego nazizmu był pogląd, że Aryjczycy są rasowo wyżsi, a inne grupy, zwłaszcza Żydzi, są gorsze. Praktyczną konsekwencją tego przekonania był Holokaust – celowa próba unicestwienia ludności żydowskiej w Europie, w wyniku której do 1945 roku zamordowano około sześciu milionów Żydów.
Wczesne środki antyżydowskie
Kiedy Hitler objął władzę w Niemczech w styczniu 1933 roku, rozpoczął powolny proces ograniczania praw obywatelskich i pozycji ekonomicznej pół miliona Żydów w tym kraju. W latach 1933-1934 zostali wyłączeni z urzędów państwowych i wielu zawodów.
We wrześniu 1935 r. ustawy norymberskie pozbawiły Żydów niemieckiego obywatelstwa i zakazały zawierania małżeństw lub stosunków seksualnych między Żydami niemieckimi a Aryjczykami. W listopadzie 1938 r. doszło do powszechnej przemocy podczas pogromu (zamieszek antyżydowskich) znanego jako „Kristallnacht” (Noc kryształowa), który zniszczył około 7500 żydowskich przedsiębiorstw i zabił 91 Żydów.
Niemiecka inwazja na Polskę we wrześniu 1939 r. i ZSRR w czerwcu 1941 r. tragicznie przekształciła niemiecką politykę antysemicką. 3,1 miliona Żydów w Polsce i 2,7 miliona w zachodnim ZSRR – a także ponad milion w okupowanej Francji, Niderlandach, Skandynawii i na Bałkanach – władze hitlerowskie poddali „procesu oczyszczenia” ludności żydowskiej. W Polsce Einsatzgruppen (grupy akcji składające się z SS – elitarnych jednostek paramilitarnych partii nazistowskiej) wypędzały Żydów do zamkniętych obszarów miast zwanych gettami. Tysiące innych trafiło do obozów pracy, aby pracować dla niemieckiego wysiłku wojennego. Gdy wojska niemieckie wkroczyły do ZSRR, SS rozstrzelało lub zagazowało (w mobilnych furgonetkach) tylu Żydów, ilu udało im się znaleźć. W Kijowie 33 771 Żydów wyprowadzono do wąwozu Babi Jar i rozstrzelano w dniach 29-30 września 1941 r.
Ostateczne rozwiązanie
20 stycznia 1942 r. Reinhard Heydrich, szef Gestapo, wezwał starszych biurokratów do willi nad jeziorem Wannsee w Berlinie, aby zapewnić ich poparcie dla „ostatecznego rozwiązania” pytania żydowskiego. Żydzi byli przewożeni do obozów w Europie Wschodniej gdzie mieli być zabijani przez masowe gazowanie w szczelnych komorach, lub byli zabijani na miejscu.
Ciała miały zostać spalone w ogromnych krematoriach. Do obozów zagłady – Oświęcim, Bełżec, Chełmno, Majdanek, Sobibór i Treblinka – przybywały pociągi Żydów z okupowanej Europy (z wyjątkiem Bułgarii, której król odmówił współpracy).
Dopiero gdy sowiecka Armia Czerwona posunęła się na zachód w latach 1944-1945, obozy zaprzestały działać. Nawet wtedy cierpienie się nie skończyło. Wiele tysięcy zginęło w „Marszach Śmierci”, na zachód w głąb Niemiec, podczas których ludzie umierały z głodu i zamarzały.
Po wojnie alianci sądzili 22 czołowych nazistów w Norymberdze w latach 1945-1946 za te okrucieństwa. Dwunastu skazano na śmierć, a sześć na długie kary pozbawienia wolności. Spośród europejskich Żydów, którzy ucierpieli z Holokaustu, tylko około 300 000 przeżyło, a wielu z nich nie wróciło do swojej ojczyzny, wybierając zamiast tego emigrację do nowego żydowskiego państwa Izrael.