Po Drugiej Wojnie Światowej komuniści przegrupowali się i w lipcu 1946 r. rozpoczęli wojnę domową, aby odebrać nacjonalistom kontrolę nad Chinami. Pomimo poważnych początkowych niepowodzeń, siły Mao Zedonga były w stanie zwerbować posiłki, i zimą 1947 roku zdobyły Mandżurię. Najlepsze armie nacjonalistów zginęły tam i przez cały 1948 r. znajdowały się w odwrocie. W końcu, w styczniu 1949 roku, Mao wkroczył triumfalnie do Pekinu, podczas gdy pozostali nacjonaliści uciekli na wyspę Tajwan, aby ustanowić Republikę Chińską w celu rywalizacji z Komunistyczną Republiką Ludową (ChRL). Początkowo ChRL sprzymierzyła się politycznie z ZSRR, zgadzając się na traktat o sojuszu i wzajemnej pomocy w 1950 r. Ale w latach 60 chińska niechęć uczestniczenia w wojnie koreańskiej (1950-53 r.), do której Stalin zachęcał Chińczyków i spór terytorialny, który w marcu 1969 roku przerodził się w starcia zbrojne z samym ZSRR – popsuły stosunki.
W kraju Mao zachęcał do radykalnego programu industrializacji, rozpoczynającego w 1958 r. „Wielki Skok”, w ramach którego spółdzielnie przemysłowe i rolnicze zostały połączone w gminy i podniesiono cele przemysłowe. Początkowo wydawało się, że Chiny osiągnęły spektakularny wzrost produkcji, ale później dowody wskazywały, że polityka ta spowodowała katastrofalny głód. W 1966 r. rozpoczęła się rewolucja kulturalna, której celem było oczyszczenie kraju z wpływów „burżuazyjnych”. Dzieci rekrutowano jako Czerwoną Gwardię i zachęcano je do informowania o nauczycielach i krewnych, którzy wykazywali jakiekolwiek oznaki sprzeciwu wobec reżimu.
Po śmierci Mao w 1976 roku, jego żona Jiang Qing i frakcja partyjna próbowali przejąć władzę, ale zostali aresztowani i osadzeni w więzieniu. Zamiast tego przez następne 15 lat Chinom przewodził Deng Xiaoping, który wprowadził szereg środków mających na celu odwrócenie chińskiej gospodarki od scentralizowanego planowania, zwiększenie wolumenu handlu zagranicznego i zachęcenie do inwestycji zagranicznych w Chinach.
MAO ZEDONG
Urodzony w chłopskiej rodzinie w Hunan Mao Zedong (1893-1976) przeniósł się do Pekinu w 1919 roku i po raz pierwszy zetknął się z komunizmem. Wstąpił do Komunistycznej Partii Chin od jej powstania w 1921 roku. W 1927 r. stanął na czele nieudanego powstania komunistycznego „Jesienne żniwa”. Przejął kontrolę nad partią w 1935 roku. Długa kadencja przywódcy Chin od 1969 do 1976 pozostawiła niezatarte piętno na tym kraju.
Ta nowa polityka przyniosła spektakularne korzyści, a chińska gospodarka rozwijała się w tempie często około 10 procent rocznie. Kiedy inne reżimy komunistyczne upadały jeden po drugim w 1988 r., Chiny doświadczyły własnego ruchu prodemokratycznego, który przez pewien czas w czerwcu 1989 r. wydawał się, jakby mógł nawet nadwerężyć polityczny monopol partii. Jednak premier Li Peng nakazał armii podjęcie działań i 6 czerwca 1989 r. żołnierze zaczęli strzelać do protestujących na placu Tiananmen w Pekinie, zabijając do 800 z nich. Nie pojawił się ponownie żaden ruch opozycyjny o podobnej skali. Ukryta umowa ze społeczeństwem polegała na tym, że w zamian za dobrobyt ekonomiczny nie będzie zmiany w centralnej roli Partii Komunistycznej, a każdy kto sprzeciw zostanie zniszczony.