Wybuch rewolucji Francuskiej w roku 1989 przyniósł możliwość kariery politycznej i wojskowej wielu ludziom, którzy do tej pory w czasach monarchii takiej kary nie mogliby zrobić. Jeden z tych ludzi był Napoleon Bonaparte. Bonaparte pochodził co prawda z rodziny szlacheckiej, ale była to szlachta bardzo biedna, pochodząca z Korsyki. Jako młody szlachcic Napoleon miał tylko jedną drogę do kariery, kariery wojskowej.
Jako dwudziestoletni młodzieniec został podporucznikiem artylerii, i od tej pory dał się poznać jako człowiek obdarzony wielkimi zdolnościami przywódczymi, wojskowymi, ale też człowiek bardzo bezwzględny. Jako młody oficer stał się dowódcą obrony Tulonu i to w sytuacji, kiedy Tulon, port położony w południowej Francji, stał się obiektem inwazji angielskiej. Obronił ten port przed Anglikami. W nagrodę został dowódcą garnizonu paryskiego i to znowu w ważnym momencie, kiedy wybuchł bunt oficerów rojalistycznych, czyli takich, którzy popierali króla. Stłumił, to powstanie w sposób niezwykle bezwzględny i krwawy, ale skuteczny. Po raz kolejny został awansowany, przeznaczono go dowódcą armii wewnętrznej w całej Francji. Dał się poznać znowu jako człowiek bezwzględny, ale obdarzony wielkimi zdolnościami, tłumiąc wszelkie wystąpienia ludności, przede wszystkim chłopskiej, skierowanej przeciwko rewolucji.
Został następnie dowódcą armii francuskiej, walczącej we Włoszech przeciwko Austriakom. We Włoszech doprowadził do podpisania w roku 1797 zwycięskiego Pokoju w Campo Formio.
Kolejny etap kariery Napoleona to wyprawa wojsk francuskich do Egiptu. Dlaczego do Egiptu? Egipt nominalnie wchodził w skład państwa tureckiego, ale tak naprawdę rządziła nim miejscowa dynastia mameluków. Jednocześnie Egipt racji swojego położenia był ważny dla Anglii. Anglicy obawiali się, że zajęcie Egiptu przez Francuzów oznacza kontrolę francuską na całym basenie Morza Śródziemnego. Dlatego w ślad za flotą francuską, która wiozła żołnierzy do Egiptu, Anglicy wysłali swoją flotę, na czele której postanowili zdolnego dowódcę admirała Nelsona.
Napoleonowi udało się pokonać armię mameluków w bitwie pod piramidami, jednocześnie jednak flota francuska została rozgromiona przez Nelsona. Kampania egipska miała trudny charakter, nie tylko ze względu na walki, ale również z powodu epidemii i klimatu, który bardzo mocno dokuczał żołnierzom francuskim. Ale ta wyprawa to również wyprawa o charakterze naukowym. Napoleon oprócz żołnierzy zabrał ze sobą również naukowców, a nawet malarzy. Dzięki nim do Europy po raz pierwszy od wielu lat dotarły informacje o zabytkach starożytnego Egiptu. To podczas tej wyprawy odkryto słynny Czarny kamień z Rosetty, dzięki któremu kilkadziesiąt lat później francuski uczony Czampolion zdołał odczytać staro-egipskie Hieroglify.
Jednocześnie we Francji źle się działo. Po obaleniu jakobinów władze Francji przejął pięcioosobowy Dyrektoriat. System polityczny był niewydolny i skorumpowany. Dyrektoriat nie cieszył się poparciem społeczeństwa i właśnie w tym momencie postanowił wkroczyć Napoleon. Pozostawił swoich żołnierzy w Egipcie a sam na pokładzie niewielkiego statku udał się do Francji. Wkroczył w otoczeniu żołnierzy na obrady Dyrektoriatu i oświadczył, że przejmuje władzę. Właściwie nikt mu się nie sprzeciwił. Oczywiście postanowił to zaczęcie władzy, nieco zakamuflować. Oficjalnie system polityczny dalej był kolegialny, dalej był republikański, władzę, przejął trzyosobowych konsulat, z tym, że Napoleon został tak zwanym pierwszym konsulem.
To przejęcie władzy 1801 roku sprawia, że Napoleon ma szansę przeprowadzić we Francji reformy. Reformy o różnym charakterze wprowadzili przymus szkolny, i zreformowano podatki, wprowadzono nowy podział administracyjny, ale też uchwalony został i wprowadzony w życie nowy kodeks cywilny, zwany kodeksem napoleońskim. W tym kodeksie po raz pierwszy pojawiło się rozdzielenie państwa i kościoła, pojawiła się instytucja ślubów i małżeństw i kościelnych oraz świeckich oraz instytucja rozwodu.
Napoleon oczywiście zadbał również o umocnienie swojej władzy. Wprowadzona została cenzura prewencyjna. Powstała również tajna policja polityczna, która zajmowała się ściganiem prawdziwych i domniemanych wrogów.
W 1805 roku Napoleon koronuje się na cesarza Francuzów. Rozpoczyna się nowy etap jego kariery, rozpoczynają się również nowe wojny. Początek tych wojen dla Francji nie jest zbyt szczęśliwy. W 1805 roku flota francuska zostaje rozbita przez starego wroga Napoleona admirała Nelsona. Nelson w tej bitwie ginie, ale uratował Anglię przed spodziewaną inwazją francuską. Na lądzie Napoleonowi idzie się o wiele lepiej. Bitwie pod Kulm pokonuje Austriaków, pod Austerlitz Pokonuje i Austriaków i Rosjan. Kampania roku 1805 kończy się zwycięstwem.
1806 roku rozpoczyna się wojna z Prusami, wojska pruskie praktycznie przestają istnieć. 1807 roku zostaje podpisany pokój z carem rosyjskim Aleksandrem pierwszym w Tylży, pokój bardzo znaczący dla Europy. Po pierwsze przestaje istnieć pierwsza rzesza, rzesza niemiecka. Cesarz rzymski narodu niemieckiego zrzeka się swojej korony i przyjmuje koronę cesarza austriackiego. W Niemczech powstaje tak zwany związek reński, skupiający państwa niemieckie, oczywiście pod przewodnictwem Napoleona i Francji.
Jednocześnie car Aleksander pierwszy zgadza się w wyniku pokoju w Tylży na powstanie Księstwa Warszawskiego, czyli kadłubowego państewka polskiego, składającego się przede wszystkim zjem drugiego i trzeciego zaboru pruskiego.
Roku 1808 rozpoczyna się kolejna kampania Napoleona przeciwko Hiszpanii. Kampania, która nie przynosiła swego sukcesu, natomiast wikła wojska francuskie i nie tylko wieloletnią kampanią. Korzystając z tego zaangażowania Francuzów w Hiszpanii, Austriacy postanawiają rozpocząć kolejną wojnę i ta wojna z roku 1809 nie kończy się dla nich zbyt dobrze, zostają pokonani w Wielkiej bitwie pod Wagram. Jednocześnie wojska Księstwa Warszawskiego zajmują i ziemię zaboru austriackiego. Austriacy po raz kolejny zmuszeni są podpisać hańbiący pokój.
Napoleon tak naprawdę rządzi całą zachodnią częścią Europy, ale pozostaje jedno ważne mocarstwo, mocarstwo na wschodzie – Rosja, z którą podpisany jest spokój. Ale tak naprawdę to państwo uniemożliwia rozciągnięcie pełnej władzy na całą Europę. Rozpoczynają się przygotowania do wielkiej kampanii przeciwko Rosji, w roku 1811 wyrusza tak zwana wielka armia Napoleona. Celem jest zdobycie dawnej stolicy carów, czyli Moskwy. Napoleon jest przekonany, że po zdobyciu Moskwy car zasiądzie do stołu obrad i zrzeknie się większej części Europejskiej części Rosji.
Kampania ma dziwny przebieg. Rosjanie unikają walnych bitew, prowadzą wojnę partyzancką. W Rosji rozpoczyna się wczesna zima, armia francuska nie przygotowana jest na ciężkie mrozy, które wywołują wielkie straty. Ostatecznie po nierozstrzygniętej bitwie pod Borodino wojska francuskie wkraczają do Moskwy, która płonie podpalona przez samych Rosjan. Armia francuska nie znajduje w niej dachu nad głową chroniącego przed zimą.
Jednocześnie car wcale nie zamierza zasiadać do stołu negocjacji. Napoleon nie ma innego wyjścia, jak rozpocząć obrót. Do Europy docierają niewielkie kilkunastotysięczne resztki wspaniałej niegdyś armii wraz z Rosjanami do Francji, do Europy Zachodniej wkraczają wojska austriackie i pruskie. W 1813 roku ma miejsce wielka bitwa, zwana bitwą Narodów, we wschodniej części Niemiec pod Lipskiem. Bitwa ta kończy się przegraną Napoleona.
Napoleon abdykuje i zostaje zesłany przez zwycięzców na niewielką wysepkę Elbę, położoną niedaleko wybrzeża Włoch. Po kilkunastu miesiącach okazuje się, że kiedy zwycięzcy dzielą już się owocami swojego zwycięstwa w Europie, Napoleon ucieka i dociera do Francji. We Francji jest owacyjnie witany i na 100 dni przejmuje władzę. Ponownie jest cesarzem Francuzów. Dlaczego tylko na 100 dni? Dlatego, że po tych 100 dniach ma miejsce nowa wielka bitwa 1815 roku. Bitwa pod Waterloo, która ostatecznie przekreśla plany Napoleona na powrót do władzy. Bitwa kończy się kompletną klęską wojsk francuskich i zwycięstwem koalicji. Napoleon po raz kolejny abdykuje i zostaje zesłany na wyspę Świętej Heleny. Tym razem niewielką wysepkę zagubioną na środkowej części Atlantyku. Na zesłaniu na Wyspie Świętej Heleny Napoleon przebywał sześć lat. Zmarł 5 maja 1821 roku o godzinie 17:49, w wieku 51 lat