Rok 1991 był rokiem Jana Olszewskiego. Skutki jego rządów i dalsze losy samego Olszewskiego.
Po wielkich trudach 23 grudnia 1991 roku sejm powołał gabinet Jana Olszewskiego. Był to polityk wywodzący się z obozu solidarnościowego, jednak sterował się we własnym kierunku, czyli przeciwnemu nurtowi liberalno-demokratycznemu. Gabinet jego nie spotkał się z dużym uznaniem i już 4 czerwca 1992 roku został odwołany przez Sejm. Do głównych przyczyn odwołania była psychoza zwolenników Olszewskiego, aby szukać wśród polityków współpracowników byłych służb bezpieczeństwa. Była to tak zwana lista Macierewicza. Nie oszczędzono nikogo, a działania takie oddalały społeczeństwo od nowych układów politycznych. Nie oszczędzono nawet Wałęsy – „Bolek”. Z „Solidarnością”, która przeszła do działalności związkowej, zrywało wówczas coraz więcej wybitnych działaczy, jak L. Wałęsa, Z. Bujak, A. Michnik. Etos „Solidarności”, który pozwalał na współpracę ludziom o różnych poglądach pod naciskiem rywalizacji politycznej i personalnych interesów przeszedł do historii, a cała organizacja rozpoczęła swoje dzieje.
Po odwołaniu premiera Olszewskiego prezydent L. Wałęsa zaproponował funkcję premiera liderowi PSL – Waldemarowi Pawlakowi, który nie wywodził się z rodowodu solidarności. Sam prezydent zaczął podkreślać swoją ponadpartyjność i starał się przekonać społeczeństwo do systemu amerykańskiego. Zainicjował 30 listopada 1993 roku powstanie związanej z sobą partii nazywając ją Bezpartyjnym Blokiem Wspierania Reform (BBWR). Partia ta nawiązywała do partii zainicjowanej przez Józefa Piłsudskiego w 1927 roku tak zwany Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem. BWR L. Wałęsy nie odniósł sukcesu, a z czasem sam inicjator przestał się z nim utożsamiać. W. Pawlak nie mogąc tworzyć koalicji, która dałaby mu w sejmie oparcie, zrezygnował z misji utworzenia rządu.