Losy Algierii, samego kraju i rządów w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku.
Na przełomie lat 80. i 90. dwudziestego wieku sytuacja w Algierii się zaogniła. Pierwszym przejawem kryzysu było załamanie się przemysłu ciężkiego. W 1980 roku doszło do „berberyjskiej wiosny”, która stała się początkiem ideologicznego niepokoju, z którego wyłonił się muzułmański integryzm. Doprowadziło to 4 października 1988 roku do wybuchu niezadowolenia. Porządek przywróciła dopiero armia. Oficjalne dane mówiły o 110 ofiarach śmiertelnych, a nieoficjalnie o pięciuset zabitych i aż kilku tysiącach rannych. Kryzys zaostrzył się po inwazji Iraku na Kuwejt. Powstały w 1989 roku Islamski Front Obalenia (FIS) podważył oficjalną postawę władz wobec agresji. W łonie FIS pojawiły się tendencje rozłamowe. Część członków zanegowała legalność dotychczasowego systemu rządów. Domagano się wyborów parlamentarnych i dymisji prezydenta Chadli Bendjedida.
Pierwsza tura wyborów odbyła się 26 grudnia 1991 roku. Zdecydowane zwycięstwo odniósł FIS, co wywołało poważny ferment w armii, która nie chciała dłużej korygować prezydenckich pomyłek i nie chciała oddać władzy islamistom. W rezultacie wojsko przejęło władzę 11 stycznia 1992 roku, a 4 marca FIS został zdelegalizowany. Zachód starał się wspomóc nowe władze. W 1992 roku odroczono spłatę długów, a Francja przyznała jej nowy kredyt 3 mld franków. Kraj ten jednak pogrążył się w wojnie domowej.
Z biegiem czasu luźne grzyby przeciwników władz połączyły się w dwa główne ugrupowania. W marcu 1992 roku w radykalniejszą Islamską Grupę Zbrojną GIA i w styczniu 1994 roku w umiarkowaną Islamską Armię Ocalenia AIS. W pierwszej dużą rolę odgrywali weterani wojny w Afganistanie, a ponadto pewną rolę ogólnokrajową odgrywała grupa dezerterów Armia Państwa Islamskiego. Władzom nie powiodła się w 1992-1993 r. fizyczna eliminacja przeciwników. Dlatego wojskowi postanowili znaleźć dla nich miejsce w systemie. Zamierzali sami dyktować warunki. Rozpoczęto negocjacje w 1995 roku w Rzymie, a było to 13 stycznia 1995 r. w siedzibie zgromadzenia zakonnego Sant’ Egidio.
Osiem organizacji polityczny, które odgrywały czołową rolę w oporze przeciw armii podpisało dokument na temat legalizacji FIS, zawieszenia akcji zbrojnych, odbudowy sceny politycznej. Wszystko to miały wieńczyć wolne wybory. W czerwcu zaświtała nadzieja, kiedy gen. Liamine Zeronal prowadził rozmowy z FIS. Zostały jednak zerwane 11 lipca i wznowiono walki. Aby osłabić wrażenie wywołane porozumieniem rzymskim władze przeprowadziły 16 listopada 1995 roku wybory prezydenckie. Głosowanie odbyło się pod okiem reprezentantów ONA i Ligii Arabskiej. Zwyciężył w nich kandydat niezależny Zeronal, zdobywając ponad 61% głosów. Opozycja zbojkotowała wybory, jednak ich charakter zwiększał pole działania. Umożliwiło to modyfikację konstytucji na wzór francuski z 1958r. przeciw referendum jednoznacznie opowiedziała się opozycja. 5 czerwca 1997 roku odbyły się wybory legislacyjne.
Od lutego 1992 roku do grudnia 1998 r. w wojnie zginęło od kilkudziesięciu do 150 tysięcy ludzi. W styczniu 1998 roku bez powodzenia próbowała ingerować Unia Europejska, wysyłając do Algierii delegację do zbadania sytuacji. Na początku 1999 roku gen. Zeronal został zmuszony do dymisji, a następcą został Abdelaziz Bouteflika. Okazał się dobrym politykiem. 16 września 1999 roku przeprowadził referendum w sprawie „zgody narodowej”, w którym udział wzięło 85% uprawnionych. Do 13 stycznia 2000 roku miało nastąpić poddanie się partyzantów i ich rozbrojenie, co doprowadziło do rozwiązania AIS, jednak inne ugrupowania nie skorzystały z tego. Jednak wydatnie spadła ilość aktów terrorów i przemocy.