26 stycznia 2004 roku umarł jeden z bardziej rozpoznawalnych polityków w naszym kraju, Aleksander Małachowski.
Urodził się 23 listopada 1924 roku we Lwowie. Podczas okresu okupacji był kurierem i łącznikiem jednocześnie. Za swoją podziemną działalność był dwukrotnie więziony przez NKWD. Został również zesłany go łagru niedaleko miejscowości Stalinogrosk. Pracował tam w kopalni węgla kamiennego. Małachowski pochodził z rodziny mającej długie drzewo genealogiczne. Jego przodkowie pochodzili z zamożnych rodów Swobodów i Świebodów herbu Gryf. Ukończył dwa kierunki studiów, oba na Uniwersytecie Wrocławskim. Jednym z kierunków było prawo, drugim socjologia. Swoją pierwszą pracę podjął również na Uniwersytecie, był asystentem. Wkrótce został jednak usunięty z Uniwersytetu za to, że odmówił wstąpienia do ZMP. Przeszedł więc do szkolnictwa zawodowego nauczając i wykładając różnorakie problemy związane z polityką.
Po strajkach i zradykalizowanych nastrojach społecznych w roku 1956 założył pisma Ruchu Rad Robotniczych o nazwie „Fakty”. Pracował jako dziennikarz, którego specjalizacją były reportaże literackie oraz publicystyka kulturalna. Jego kariera jako redaktora obejmuje tak znane wtedy tytuły czasopism i gazet jak „Współczesność” czy „Kultura”. Pracował również w radiu i telewizji. Samodzielnie nakręcił ponad 70 różnorakich filmów dokumentalnych. Został również członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jego kariera polityczna rozpoczęła się w 1980 roku, kiedy to wstąpił do NSZZ „Solidarność”.
Swój pierwszy mandat poselski uzyskał w 1989 roku z ramienia Komitetu Obywatelskiego. Mandat ten poświecił niemal całkowicie na stworzenie odrębnego ugrupowania – Solidarność Pracy, z ramienia której został w 1991 roku posłem sejmu 1 kadencji. Od 1992 roku był już posłem Unii Pracy, z listy której dostał się do sejmu po raz trzeci na lata 1993-1997 pełniąc funkcje wicemarszałka. Gdy w 1997 roku UP przegrało wybory stał się na krótki okres czasu przewodniczącym tej partii. Nigdy nie zrezygnował ze swoich dziennikarskich zajęć, publikując w „Wiadomościach kulturalnych” swoje felietony w latach 1994-1997. Od 1998 roku sprawował również funkcję prezesa zarządu głównego Polskiego Czerwonego Krzyża. W 2001 roku po raz czwarty uzyskał mandat poselski, tym razem z ramienia SLD-UP. Zmarł w trakcie kadencji, a mandat po nim przejął Jacek Zdrojewski.