XIX wieku wielu Żydów wyemigrowało do Palestyny kontrolowanej przez Turków w celu utworzenia tam państwa żydowskiego. Na ten cel zwrócono uwagę na pierwszym Światowym Kongresie Syjonistycznym zwołanym w Szwajcarii w 1897 roku. W 1917 r. rząd brytyjski opracował nową politykę, Deklarację Balfoura, uznającą syjonistyczny cel żydowskiej ojczyzny.
Mandat brytyjski
Liga Narodów przyznała Wielkiej Brytanii formalną kontrolę nad Palestyną po upadku Imperium Osmańskiego po I wojnie światowej. Jednak Brytyjczycy walczyli o pogodzenie bardzo różnych programów politycznych grup arabskich i żydowskich.
Przemoc żydowsko-arabska niepokoiła także władze brytyjskie, które w 1939 roku zwołały konferencję św. Jakuba, aby pogodzić obie strony. To się nie powiodło, a Brytyjczycy następnie przystali na arabskie żądania ograniczenia żydowskiej imigracji.
Jednak losy Żydów odwróciły się, gdy kwestia zezwolenia Żydom na migrację do Izraela stała się kwestią moralną, a nie polityczną po Holokauście podczas II wojny światowej. W 1946 roku prezydent USA Harry S. Truman poparł propozycję wydania 100 000 zezwoleń na wjazd Żydom z Europy, a brytyjska determinacja, by utrzymać swój mandat, została złamana. Skoordynowana kampania przemocy mająca na celu eksmisję Brytyjczyków z Palestyny również odniosła skutek, częściowo prowadzona przez Haganah – oficjalne żydowskie siły paramilitarne – oraz bardziej ekstremistyczne grupy, takie jak Irgun Zvai Leumi i Stern Gang.
Plan UNSCOP
W lutym 1947 roku Brytyjczycy rozpaczali przed opracowaniem planu dla Palestyny i przekazali sprawy Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), której Specjalny Komitet ds. Palestyny (UNSCOP) sporządził w sierpniu raport, w którym zaproponowano podział terytorium na strefę arabską, obejmującą 44 procent ziemi, przy czym państwo żydowskie otrzymało około 56 procent. Jerozolima i Betlejem miały pozostać kontrolowane przez ONZ w tej złożonej i tak naprawdę niewykonalnej mozaice.
DAVID BEN-GURION
Urodził się David Grün w kontrolowanej przez Rosję Polsce. David Ben-Gurion (1886-1973) był zaangażowany w działalność syjonistyczną z młodych lat. W 1906 r. przybył do Palestyny, zakładając pierwszą robotniczą gminę rolniczą. Deportowany przez władze osmańskie w 1915 r. Ben-Gurion spędził I Wojnę Światową w Nowym Jorku, po czym wrócił, by pomóc w utworzeniu syjonistycznego ruchu związkowego w Palestynie. Dwukrotnie piastował urząd premiera Izraela (od 1968 do 1953 i od 1955 do 1963), zanim ostatecznie wycofał się z życia politycznego w 1970.
Wojna domowa
Brytyjczycy ogłosili, że wycofają się 15 maja 1948 r., a walki wybuchły, gdy strony żydowska i arabska próbowały przejąć kontrolę nad obszarami wyznaczonymi im w planie. 14 maja przywódca syjonistyczny David Ben-Gurion ogłosił powstanie państwa Izrael, wtedy wojna domowa zaczęła się pełną skalę. Państwo izraelskie odpierało inwazję sześciu krajów arabskich, które interweniowały, by wesprzeć palestyńskich Arabów.
Do listopada siły żydowskie zabezpieczyły nie tylko przydzielony im sektor, ale także duże dodatkowe obszary. To spowodowało, że co najmniej 500 000 arabskich uchodźców musieli uciekać do sąsiednich krajów arabskich, gdzie pozostaje wielu z nich i ich potomkowie.