1 października 1814 roku rozpoczął obrady Kongres Wiedeński, czyli międzynarodowa konferencja 16 największych państw Europy. Został zwołany głównie po to by zrewidować zmiany terytorialne spowodowane wybuchem Wielkiej Rewolucji Francuskiej i wojnami napoleońskimi.
Na Kongresie decydujące głosy mieli przedstawiciele 5 ówczesnych mocarstw: Wielkiej Brytanii, którą reprezentowali Robert Steward, Austrii, reprezentowanej przez Klemensa von Metternicha, Rosji z Karlem Nesselrodem, Francji, której dyplomatą był Charles-Maurice de Talleyrand oraz Prus z przedstawicielem Karlem Augustem von Herdenbergiem. Główną zasadą przyświecającą Kongresowi była tak zwana zasada restauracji, która polegała na przywróceniu dawnego ładu, w tym konkretnym przypadku ładu terytorialnego w Europie. Dodatkowo priorytetem stała się zasada legitymizmu, polegająca na przywróceniu na trony władców strąconych z nich podczas wojen Napoleona.
Główne postanowienia kongresu były wielopłaszczyznowe. Przede wszystkim utworzono Związek Niemiecki, któremu przewodniczyć miała Austria. Belgia i Holandia zostały połączone w tak zwane Królestwo Niderlandów. Utworzono Królestwo Polskie pod protektoratem Rosji. Samo miasto Kraków zostało zamienione Rzeczpospolitą Krakowską będące pod protektoratem trzech zaborców. Austria odzyskała liczne prowincje zabrane jej w wojnach z Napoleonem, takie jak Dalmacja, Salzburg czy Lombardia. Odtworzono Państwo Kościelne i Królestwo Sardynii. Powołano też święte przymierze, które było pierwszą w Europie próbą stworzenia stałej federacji państw opartej na równych zasadach i wartościach chrześcijańskich. Drugim najważniejszym postanowieniem wydaje się być cofnięcie granicy francuskiej do tej z roku 1792 oraz nałożenie na niej kontrybucji w wysokości 70 milionów franków. Kongres Wiedeński nazywany był często kongresem tańczącym ponieważ główne decyzje były podejmowane podczas balów i bankietów. Stąd mówiono, że „kongres nie posuwa się, on tańczy”