Reforma w Imperium Osmańskim rozpoczęła się od prób Selima III (rządził w latach 1789-1807) w celu ustanowienia cedidu Nizam-I lub „Nowego Systemu” organizacji biurokratycznej, mającej na celu przeciwdziałanie korupcji, która przyczyniła się do utraty przez Turków ziem w Serbii i Węgrzach. Jego następca Mahmud II (rządziłw latach 1808-1839) przywrócił władzę rządam centralnym, które zostały przejęte przez potężne grupy lokalne.
Młodoturcy
Następca Mahmuda, Abdülmecid I (1839-1861), rozpoczął program modernizacji reform, który stał się znany jako Tanzimat („reorganizacja”). Rosjanie w 1878 roku pozbawili imperium większości terytoriów europejskich, a następnie w 1882 roku stracili Egipt na rzecz Brytyjczyków.
Pod presją Abdul Hamid kontynuował reformy oświatowe i wojskowe, ale to nie wystarczyło, by usatysfakcjonować radykalną opinię. W 1902 roku spotkanie w Paryżu zgromadziło przywódców Młodoturków, koalicji zagorzałych nacjonalistów, którzy chcieli ratować Turcja ze swojej zgubnej pozycji. W 1908 roku Młodoturcy przyłączyli się do buntu w Macedonii i utworzyli Komitet Unii i Postępu (CUP). Zmusili Abdula Hamida do wyrażenia zgody na nadanie konstytucji i powołanie parlamentu.
Upadek Imperium
Lider CUR Enver Pasha przyspieszył proces reform – na przykład otwarcie szkół dla kobiet. Jednak w sprawach polityki zagranicznej Młodoturcy działali nierozsądnie, przystępując do I Wojny Światowej po stronie Niemców. Po klęsce Niemiec w 1918 r. inwazja aliantów doprowadziła do okupacji Stambułu przez siły brytyjskie w 1920 r. Turcję uratował Kemal Mustafa Ataturk, który zebrał armie tego kraju i odepchnął aliantów w 1922 r., by w 1923 r. zostać prezydentem Republiki Tureckiej.
ENVER PASHA
Wczesny przywódca ruchu Młodoturków. Enver Pasha (1881-1922) został attache wojskowym Turcji w Berlinie, stanowisko to pomogło zawarciu sojuszu turecko-niemieckiego podczas I Wojny Światowej.