Jednym z głównych celów sanacji było doprowadzenie do z miany ustroju Rzeczpospolitej, polegającej na rozszerzeniu uprawnień władzy wykonawczej. BBWR nie dysponował wszakże wystarczającą przewagą w sejmie, aby samodzielnie przeforsować taki projekt. Opozycja na samą wzmiankę o zmianach w konstytucji bojkotowała obrady, opuszczając salę. Wobec tego zaplanowano wprowadzenie nowej konstytucji w sposób łamiący prawo. W styczniu 1934r. przedłożono sejmowi tezy, czyli założenia, nowej ustawy zasadniczej. Opozycja jak zwykle opuściła obrady i wówczas poseł BBWR, Stanisław Ca, ogłosił tezy jako projekt nowej konstytucji. Ponieważ na sali pozostali tylko członkowie BBWR, konstytucję przyjęto przez aklamację, nie licząc głosów. Została ona również zatwierdzona przez senat, w którym BBWR posiadał wystarczającą przewagę. Opozycji udało się jedynie opóźnić wprowadzenie ustawy zasadniczej w życie. Nową konstytucję prezydent Mościcki podpisał 23 kwietnia 1935r.
Konstytucja kwietniowa w miejsce zasady suwerenności narodu wprowadziła zasadę nadrzędności państwa. Całą władzę skupiała w rękach prezydenta, likwidując praktycznie trójpodział władz. Do prezydenta należała “jednolita i niepodzielna władza państwowa”, odpowiadał on tylko przed “Bogiem i historią”, więc w istocie zwolniono go z jakiejkolwiek odpowiedzialności. Wybierany był przez społeczeństwo w wyborach powszechnych, ale tylko spośród dwóch kandydatów. Jednego mógł wysunąć ustępujący prezydent, a drugiego Zgromadzenie Elektorów (marszałkowie senatu i sejmu, premier, prezes Sądu Najwyższego, GISZ, 75 elektorów wybranych przez sejm i senat).
Jeżeli ustępujący prezydent nie zaproponował swojego kandydata, urząd obejmował kandydat wybrany przez Zgromadzenie Elektorów. Oprócz tego Zgromadzenie mogło ponownie powołać na urząd ustępującego prezydenta. Uprawnienia prezydenta były bardzo szerokie. godnie z Konstytucją kwietniową mógł on mianować i odwoływać premiera, prezesa Sądu Najwyższego i Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, powoływać sędziów Trybunału Stanu, rozwiązywać sejm i senat. Do niego należało też prawo łaski.
Prezydent mógł wydawać dekrety i miał prawo veta, zawieszające ustawy sejmu. Władza ustawodawcza należała do dwuizbowego parlamentu, wybieranego na 5-letnią kadencję. Zmniejszono jednak liczbę parlamentarzystów do 208 posłów i 96 senatorów, głosząc potrzebę oszczędności budżetowych. Po wejściu w życie Konstytucji kwietniowej wprowadzono też nową ordynację wyborczą (lipiec 1935), dodatkowo ograniczającą demokrację w Polsce. Zgodnie z nią wybory do sejmu były powszechne, równe, tajne i bezpośrednie. Podniesiono jednak cenzus wieku, tłumacząc to potrzebą większej dojrzałości wyborców. Czynne prawo przyznano osobom, które ukończyły 24 lata, a bierne osobom powyżej 30 roku życia.
Najpoważniejszą zmianę stanowiła zasada, że listy kandydatów na posłów sporządzały nie partie polityczne a zgromadzenia okręgowe. W ich skład wchodzili przedstawiciele samorządów i organizacji społecznych. Oprócz tego 32 senatorów wybierał osobiście prezydent, a pozostałych kolegia wyłaniane w prawyborach przez “osoby zasłużone”. Nowy system wyborczy gwarantował uprzywilejowaną pozycję sanacji i ona też odniosła sukces w wyborach w 1935r. ale przy frekwencji wynoszącej zaledwie 46%. Społeczeństwo mogło jedynie bojkotować głosowanie.
W Konstytucji kwietniowej nacisk położono na obowiązek wierności wobec państwa, mniej uwagi poświęcono natomiast prawom obywateli. Jeżeli jednak tę ustawę zasadniczą tworzono z myślą, że prezydentem zostanie Piłsudski, to weszła ona w życie zdecydowanie za późno. Marszałek Polski, Józef Piłsudski, zmarł 12 maja 1935r. po długiej, ale skrywanej przed społeczeństwem chorobie. Obóz sanacji, spajany autorytetem Marszałka, po jego śmierci się rozpadł.