Kongres Świętego Przymierza, który odbył się w niemieckim Akwizgranie od 29 września do 21 listopada 1818 r. Uczestniczyło w nim trzech głównych władców Świętego Przymierza: cesarz rosyjski Aleksander I, cesarz austriacki Franciszek I i król pruski Fryderyk Wilhelm III. Reprezentantami na zjeździe byli: Rosja – hrabiowie Kapodistrias i Nesselrode; Austria – Metternich; Prusja, książę Hardenberg i hrabia Bernstorf; Wielka Brytania, książę Wellington i Lord Castlereagh; Francja – książę Richelieu.
Głównym celem kongresu w Akwizgranie było skrócenie okresu okupacji ziem francuskich przez wojska alianckie oraz określenie stosunku mocarstw alianckich do pokonanej (po klęsce napoleońskiej) Francji. Jednak Kongres zajmował się także innymi kwestiami.
W Akwizgranie przyjęto następujące akty:
1) konwencje zawarte przez Francję oddzielnie z każdym z czterech mocarstw zwycięskich w wojnie 1813-1815 (Rosja, Austria, Prusy, Anglia) w sprawie ewakuacji z terytorium Francji
2) notę, w której te cztery mocarstwa zaprosiły, a książę Richelieu wyraził zgodę Francji na przystąpienie do sojuszu wielkich mocarstw europejskich w celu utrzymania pokoju i świętości traktatów międzynarodowych
3) protokół określający tryb rozpatrywania roszczeń wielu obywateli francuskich wobec mocarstw sprzymierzonych
4) dwa protokoły tajne przyjęte bez udziału przedstawiciela Francji. Ponownie odnowili poczwórny sojusz z 1815 roku i nakreślili środki militarne na wypadek nowego przewrotu rewolucyjnego we Francji.
5) protokół, który potwierdzał świętość zawartych traktatów, a w przypadku nowych spotkań międzynarodowych, proklamował prawo innych państw, których sprawy będą omawiane na tych spotkaniach, do udziału w negocjacjach
6) oświadczenie skierowane do wszystkich sądów europejskich. Ogłoszono nierozerwalność unii pokoju zawartej między pięcioma wielkimi mocarstwami europejskimi (pentarchia) i wskazano, że monarchowie, którzy przystąpili do tej unii, uznają za swój główny, nieodzowny obowiązek niezachwiane przestrzeganie zasad prawa międzynarodowego
7) protokół uzupełniający postanowienia Kongresu Wiedeńskiego o stopniach przedstawicieli dyplomatycznych i określający miejsce ministrów-rezydentów.